Rozterka

Już Gwiazdo z ran, nawleka mnie żył trakt mój z losem,
W mym sercu twarz Twą myję, swoją zaś rozmywam...!
Na Twoich wysuszonych dłoniach od mych wioseł,
Bez śladu słów okrętem cichutko odpływam.

A potem gdy zostanie skamieniałość w oczach,
Przybliżaj swoje dłonie do warg swych atolu,
I poczuj jak w nich wiatrem chodzę i mamrotam,
Jak morzem go oddaję, dla fal bez oporu.

I przyjrzyj się tym wodom pod nocnym snem cichym,
Zmęczonym i odnajduj swe dłonie, co drżące,
Zwierciadło tworzą drogi śladów błądzeń w litym,
Podwoziu mej przestrzeni - w sercu innej, w śpiączce.

Już wlecze rozdrożami trakt stóp mnie bosymi,
Nie bose są me kroki, choć jestem w nich bosy.
I wloką jak dolina wlecze rzek owymi,
Krokami krok jak słońcem we mnie strużki rosy.