życia nie chwytam

podążam ciągle w górę
moich ludzkich pragnień
jednak w zbitym tłumie
nie rozpoznaję przyjaciół
może nie mam oka
albo słabe serce
a może zbyt niepewnie
mówię im, że jestem

z głośników wciąż muzyka
podnosi, unosi
dotyka miejsc czujących
przypomina
z niej wypływa tęsknota
która nie zastępuje obecności
dla tego to, co przynosi
sztuczne jest

a życie płynie swobodnie
tłustym rynsztokiem
nie zaspokajającym pragnienia
skąd – dokąd

już nie myślę

Trochę mnie nie było ale bardzo się cieszę, że wpadłam w porę :)
Bardzo mi się podoba, to Twoje niechwytanie ... "mam to samo" :)Pozdrowienia. M

Widać, że są to jakieś przemyślenia. Mają pewien ładunek. Są bogate swoją niemocą. Bo w tym wierszu nie chodzi o cokolwiek poetyckiego, chodzi o Twój przekaz siebie, o Twoje niemyślenie, jako konsekwencję przebiegów. Sztuczność odnośnie muzyki i tego, czym i jak zaspokaja wynika ze złego jej pojmowania. Złego... Co najmniej niepełnego, a przez to ukierunkowanego na formułowanie sądów powyższej postaci.

Analogia tłustego rynsztoka jest poprawna. Żadna gardziel, choćby najbardziej perfidna nie zapełni pragnień wynikających z jej dopuszczenia. Ot takie błędne koło, w które wpadamy. Celnie i refleksyjnie.

Tylko co z tą poezją.