Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Epizod VI.


Freney

Rekomendowane odpowiedzi

Była to jedna z tych pustyń, gdzie po spękanej ziemi przekradają się zbitki cierni, a wyobraźnie masowe umiejscawiają obszary numerowane, utajnione, odtajnione…
Przekradali się takoż panowie Dawid Mikołaj, syn Czesława, oraz Jakub Andrzej, nielichy globtroter, obaj z braku zajęć górskich wędrujący po nizinach, folgującym swym profetycznym inklinacjom: ów pierwszy, wybitny znawca owych sensoriów masowych, naznaczony charakterem, generalnie zarysowujący – by tak to archaicznie rzec – skrywał się w kapuzie, wsparty na sękatym kiju wysuszoną, mądrą ręką… Drugi zaś – podróżujący przecież cicho sercem – naznaczony instynktem, uśpionym cokolwiek, ululanym, poprzestawał raczej na jonaszowaniu – a i z tego marne ledwie ciągnął grosze… Niezmiennie jednak działali naprzemiennie: kiedy metaforyzował pan Jakub – pan Dawid Mikołaj uliryczniał; i odwrotnie – przenosił pan Dawid – liryzował pan Jakub… jako się rzekło: metaforyzowali: teraz zaś, skoro przywdziali szaty wieszcze, dopiero mogli popuścić wodze.
(to przemądrzałe sformułowanie – niepozbawione przecież, jak należy głęboko ufać, sensu – gwoli tym wszystkim, którzy skłonni są w osobach obydwu wyżej wymienionych dopatrywać się zaledwie nędznych różdżkarzy poszukujących wody tam gdzie raczej znaleźć jej nie spodziewano się).
Jako naznaczeni – musieli wiedzieć, że in patria sua niestety nemo propheta.
Szli – czasem gęsiego, czasem antygęsiego, czasem w systemie tandem. Pomimo zaś spiekoty – przynajmniej raz dziennie przystawali, aby oddać się zabiegowi konsumpcji pysznego nadzienia oblanego mleczną czekoladą, w nadziei – że chociaż to wygra z głodem… Zresztą, nie sami padli tu ofiarą – nie raz i nie dwa zdarzyło się mijać niewiasty łamiące cierniste uwłosienie czaszki w oczekiwaniu markowego detergentu.
Co do jednego byli zgodni – w tę domenę skorpionów – pchał ich popęd irracjonalny.
Wychynęły zza krzu zupełnie nagle – nie ma wątpliwości, że podpuszczone przez podmiot czynności twórczych, aby – korzystając z tejże jakże utartejże konwencji – zaprezentować jakąś kolejną tezę w sposób problemowy. Kto zaś wychynął – to kwestia odrębna:
Dawid Mikołaj, syn Czesława, obdarzony percepcją równie wyostrzoną co nadzwyczaj rozwinięty i garbaty organ powonienia, nad którym to owa percepcja nie wiedzieć czemu zadomowiła się – spostrzegł trzy niewiasty jako pierwszy: szły nieskładnie. W sposób niewyreżyserowany. Patetycznie jakoś szły – jakby głębia jednak jakaś… a jednak – na wskroś z pozoru – proste… Pierwsza – z pustym oczodołem (udziwniał nawet w akcie poznania Dawid Mikołaj; wszystko przez te dyspozycje zatracone w toku dziejów…) – ta z coś zadartą głową szła nieco z przodu; albo nieco z tyłu – najwyraźniej zależało od nastroju. Niby głębia jakaś – bo dłoń: szara, spracowana, żylasta – na biodrze prawym złożona, jakby w geście wielkopańskim… a i prostota jednak, bo nawet nie ma słoma skąd wystawać – wsparta kuśtykała na trzonku od szczotki. Druga – poznawał Dawid Mikołaj, syn Czesława, nielichy alpinista, wzorowy chrześcijanin, wieszcz nie od dziś i nie od wczoraj – zasuszona; w pustym oczodole jakiś wyraz nieprzyjazny miała, jakby chciała już w tej chwili ofuknąć – czy to pierwszą, czy to trzecią, czy to towarzyszy obydwu… to chyba – jak wnioskował podmiot poznający – nie należało do kwestii pierwszorzędnej: szło bodaj o samo fuknięcie … I znowuż głębia niby w arystokratycznym kształcie oczodołu – a pochodzenie znać gminne, prowincjonalne z kroku, z emisji głosu, z braku dowcipu i poloru… Trzecia wreszcie, na końcu dreptała kobieta piersiasta, a jakże – usilnie epistemologizujący Dawid Mikołaj posilił się nawet o krzepkie, ojcowe sformułowanie: cycata – sama w sobie krzepka, jędrna, tak w obejściu, jak w sposobie wypowiedzi:
- Gdzie się tak, świnie, śpieszycie? Co ja mam z nimi… - pokrzykiwała za drobiącymi przodem towarzyszkami owa trzecia, jako jedyna wyposażona w oko: przeciętnie wprawdzie trzeźwe, ale z dumą spoglądające na ten łez padół… W tymże trzecim akcie poznawczym zasadniczy dylemat Dawida Mikołaja nie różnił się właściwie niczym od dylematów poprzedzających.
Utrudzeni drogą podróżni pozostali tymczasem niezauważeni, wymieniając jakże naukowe i jakże – o jakże! – znaczące spojrzenia. Miało się już ku wieczorowi – i wiatr powiał (a jeśli pod wieczór na pustyni wieją wiatry chłodne – to powiał właśnie chłodny), pędząc następne partie cierni gdzieś po spękanej litosferze. Na podmuch ów nie pozostała obojętna pierwsza z niewiast – natychmiast postawiła dwie pozostałe na baczność, dobitnie i z naciskiem zwierzając się, iż nadmuchało jej do oczodołu.
- Gdybym miała oko, to mogłabym zamknąć powieki i nie nawiałoby mi piachu! – argumentowała z akompaniamentem przytyków i śmichów-chichów swoich drepcących z tyłu towarzyszek.
- Cóż za zgrabny okres warunkowy – wymienili filologiczną uwagę obydwaj wieszczowie-alpiniści.
- Co ja mam z tą… - westchnęła jedyna posiadaczka oka, robiąc wyjątkowo zblazowaną minę. – Masz to oko, dziecko drogie, bo mi się tu zaraz pozabijasz, albo innej leiszmaniozy dostaniesz! – dobrowolnie oślepiła się ostatnia.
- Teraz! – syknął Dawid Mikołaj, odczuwszy łobuzerski skurcz podniecenia gdzieś w okolicach jelit.
Panu Jakubowi Andrzejowi dwa razy nie trzeba było powtarzać – natychmiast wyskoczył zza kaktusa czy innego krzu, za którymi przyczaili się w sposób absolutny i nierozpoznawalny – i eleganckim chwytem sprintera sztafetowego cztery razy czterysta metrów przechwycił zmizerowany organ!
Pan Dawid Mikołaj z kolei, nie marnując żadnej okazji dla spełnienia poleceń apostolskich, z braku lepszej intencji w obecnej chwili – modlił się, ot tak sobie, wzorem wielkich swych poprzedników, o przedłużenie dnia. Natychmiast też, jako mąż zasłużony i – jak twierdzą źródła miarodajne – jeszcze za życia obdarzony obietnicą poczesnego miejsca gdzieś pomiędzy Mocami a Tronami u Dionizego Pseudoareopagity – został wysłuchany. Słońce – zupełnie jak niemądre – wyskoczyło na powrót do zenitu – i przygrzało co się zowie!
- Ciepło – mruknęła najbardziej zasuszona, podnosząc swą zgrzebną zapaskę i eksponując łydki do światła.
- Głębia… tanoreksja! – natychmiast zaaktował poznawczo Dawid Mikołaj.
- O żesz ty! – zawył w duchu rozpaczliwie pan Jakub Andrzej, nie dokończywszy jeszcze swego niepośledniego lotu szczupakiem, czując, że wcale nie zapanował nad okiem w stopniu zadowalającym.
I zapewne właśnie dlatego nieszczęsna gałka elegancko chlapnęła o grunt i w tej samej chwili przysmażyła się w postaci sadzonej.
Widząc to, niedoszły zdobywca zaprzestał dalszego lotu i – nie puszczając pary z ust – obserwował sytuację.
- No i co z tym okiem? – syknęła najniższa, wyraźnie podenerwowana wzrastającą temperaturą.
- Przecież już wam dałam!
- Znowu się nie przyznajesz? – nieprzyjemnie podniosła głos niska preceptorka do wysokiej zasuszonej.
- No już dobrze, już dobrze… - bagatelizowała wysoka.
- Na takie traktowanie to ja jestem trochę za duża! – syknęła ponownie niska i, skierowawszy fizjonomię prosto w zenit – podreptała dalej po spieczonej ziemi.
- No i ile ty masz tego wzrostu… sto pięćdziesiąt sześć. – nieco lekceważąco dolała oliwy do ognia oponentka.
- I pół! – ryknęła zacietrzewiona na dobre niska.
- No daj jej już to oko, skoro tak się niecierpliwi – załagodziła ostatnia z niewiast.
- Jak mam jej dać oko, skoro nie mam oka?!
- Jak to nie masz oka?
- Tak to nie mam oka! zwyczajnie. Tak jak przez większą część dnia!
- A tam, zaraz większą część dnia… Dawaj oko! – zawołała pierwszą ostatnia.
Łatwo przewidzieć, że wskutek takiego obrotu wydarzeń – niska (acz pierwsza) z niewiast zacietrzewiła się niemożebnie, sucha wysoka wysunęła głowę do przodu, gotowa na wszystko w tej kolejnej kłótni, natomiast trzecia, szczęśliwa niedawna posiadaczka narządu wzroku, nieco zakłopotana, klęła z gracją wiekowego kloszarda.
Nietrudno przewidzieć również, że – nadzwyczaj zakłopotani takim a nie innym obrotem spraw – panowie Dawid Mikołaj i Jakub Andrzej wychynęli wreszcie z ukrycia (ten drugi dokończył wcześniej swój niefortunny lot) i – nie trwoniąc czasu na bezproduktywne dochodzenie swoich racji kto zaczął, kto podjudził, do czego i po co – przybrali skruszone miny i podreptali się tłumaczyć.
- Ekhem – odchrząknął na początek Jakub Andrzej, jako – nie to, że korny bardziej, ale chyba pod większą presją winy będąc – myśmy chcieli…
- Słyszę głosy – zastygła niska w pozie teatralnej.
Sucha wysoka złorzeczyła pod nosem.
Pan Jakub Andrzej złożył dłoń na piersi i zbierał się do ponownego chrząknięcia, gdy zaskoczył go okrzyk:
- Nie macaj się! – cietrzewił się czernią cokolwiek pusty oczodół najwyższej.
Pan Jakub Andrzej zdębiał zupełnie. Nie mniej zgłupiał pan Dawid Mikołaj, przez ten czas raczej kombinujący.
- Przepraszam… - z cicha rozpoczął defensywę, dobrze już zdrożony Andrzej Jakub.
- Jest za co – wsparła dłonie na biodrach Ofensywa co się zowie.
Niejasny gest szukania oparcia w powietrzu wykonała niska. Trzecia z siwych niewiast przyglądała się (cóż za niedorzeczność) całej scenie w milczeniu.
- Intuicja kobieca, ot co… - tłumaczył sobie w myśli owo zajście pan Dawid Mikołaj.
- Lepiej oko oddaj, a nie przepraszasz! – piekliła się dalej najwyższa.
- Myśmy naprawdę bardzo chcieli przeprosić…
Zaległa krępująca cisza… Wysoka nerwowo tupała wystawioną w przód nogą, znacząco przygryzając usta i kręcąc głową.
- Naprawdę nie chcieliśmy źle – wtrącił się pan Dawid Mikołaj. – Naprawdę… Możemy naprawić wyrządzone szkody. Jakieś drobne prace… pomoc niewielka… coś konkretnego do roboty…
Oblicze najwyższej zawrzało złością. Twarz niskiej przedstawiała wyraz mocno niesprecyzowany, by nie rzec – bezmyślny (niewykluczone, że to przykre wrażenie sprawiał brak oka). Średnia bez przekonania podjudzała wysoką…

Aż stało się: okazały się być cyniczkami-fundamentalistkami; seksistkami i szowinistkami…
- Cyniczki-fundamentalistki; seksitki i szowinistki… - mruczał wielce niezadowolony pan Dawid Mikołaj.
Przywiedzeni do podejrzanej lepianki, obaj panowie zostali przymuszeni do poświęcenia swojej uwagi dwóm stosom chrustu i suchych cierni – każdy swojemu. Jako się rzekło – alpiniści nie byle jacy, ale i chrześcijanie niezgorsi – kontekst oraz pochodzenie chybionego cytatu rozpoznali towarzysze bezbłędnie. Z racji natomiast tej, że stos należało samodzielnie – bez użycia narzędzi – podpalić, oddali się najrozmaitszym próbom.
Próbę pana Jakuba Andrzeja należałoby chyba nazwać racjonalną: usiadłszy – począł rozpamiętywać pierwowzór zapytując się w duchu: czy w ogóle godzi się…?
Próbę pana Dawida Mikołaja wypada określić jako harcerską – sprawdzeniu podległy bowiem wszelkie możliwości i dane o otoczeniu: kierunek północny, na podstawie mchu i gęstości konarów; stosowne azymuty szybko przebiegły przez rozgorączkowany umysł; pomysł kopania studni artezyjskiej jako środka zastępczego mogącego wykupić alpinistów z oblężniczej niewoli – upadł szybko…
Wobec tego niepowodzenia – pan Dawid Mikołaj spojrzał ku kompanowi; pohamowawszy zdziwienie – odnotował: pan Jakub Andrzej przycupnął oto przy swoim stosiku i mamrotał… a że ręce miał złożone (świtało Czesławowiczowi, że i niepośledni znak krzyża puścił gdzieś mimo oczu) – zatem mamrotać musiał pobożnie… Przysiadł podmiot poznający – i wstyd mu się zrobiło: oto on – prześmiewcą… jakże by… człowiekiem małej wiary… on, na którego wezwanie modlitewne chóry anielskie świadczyły usługi w czwartym sektorze gospodarki… przysiadł więc i zasępiwszy się, mamrotał również, nieświadomie…
Z głębi lepianki, gdzie schroniły się niewiasty, zaczęło coś trzeszczeć.
Trzasnęło raz, drugi, ruszyło, zwolniło, gwizdnęło – lepianka runęła…
Z gruzów natomiast wychynęła niska – lecz zupełnie inna: oczu dwoje, buzia czysta, odzież świeża – w rozmiarze trzydzieści sześć.
Potem zasuszona – zmiany jak wyżej (odzież: trzydzieści cztery)– i odleciała na miotle.
Wreszcie wyszła trzecia – niezobowiązana…!

Spiesznie oddalił się pan Dawid Mikołaj.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

oto y yestem.

Przyzneję szczerze - tekst znałem wcześniej.
Przyznaję szczerze - w coponiektórych partyach yawy my syę niezrozumyałym.
przyznaję szczerze - błyska tam coś niesłychanego.
paru ludzi zeszło czytając ten tekst to fakt. Określono go tu mianem hermetycznego - to prawda 100%owa. Polubiłem fragmentVI za to, że "co żadkie" tworzy naprawdę zgrabną fabułkę z początkiem rozwinięciem i jak się kto uprze z zakończeniem. (choć to część większej całości jest). Od strony formy (to grzeczność freney, nic więcej) - zdania łykam tu jak kura śrutę. Są ładne.
Ale przesłaniają fabułę! Skłamałbym więc mówiąc, że wszystko mi pasi. Nie pasi mi to, że zdania bardziej ukrywają sens, niż odsłaniają. Ludzie mówili że freney stosuje za wiele trudnych słów - mylili się. jego ściemnianie nie ma nic wspólnego z bogactwem leksykalnym. On zamydla tak... nooo... trochę jak lynch, trochę jak cronenberg. Nie wiesz o co chodzi - a patrzysz bo ładne. tylko że freney to robi na poziomie zdania. Pejzaże z części zdania po prostu tworzy. jeżeli rozumiecie... ja nie rozumiem.
I nienawidzę go za to, że robi wyłom w mojej teorii odnośnie do treści i formy.
I tak - zrób wreszcie coś po polsku, nie po staropolsku!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

(no dolazłszy wreszcie na te góre deczko zasapana)
Urokliwe bardzo, ale nim się widoki skomponują niejeden popędliwy może się zniecierpliwić, albo całkiem zboczyć biedaczek. Wszytko mądre zostało powiedziane przez Szacowne Persony, więc zatykam jeno ukontentowaną chorągiewkę na znak bytności.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

witam.czytam ten tekst juz ktorys raz i nadal nie wiem jak go okreslic.na mysl przychodza mi jedynie rzeczy, ktorych i tak tu nie pozwola mi zamiescic, wiec nawet nie probuje. ufam, ze wiesz o co mi chodzi. nie wiem czy cie w dziecinstwie bili czy znecali sie psychicznie, ale to co stworzyles nadaje sie dla literackich popaprancow.pozdrawiam ciebie i innch skrzywdzonych

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

1. Jest takie czerstwe, ludowe przysłowie: "nie ruszaj gówna bo śmierdzi". Boli - nie czytaj.
2. Przyjąłem do wiadomości.
3. Argumenty ad hominem są chamskie (dlaczego moderator nie reaguje?). Czytanie na siłę jest masochistyczne. Masochizm chyba jeszcze ciągle jest odchyłem - czyżby u podstaw leżało bicie w dzieciństwie?

Na marginesie: sprytny zabieg...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • GOLD THAT GLITTERS ZŁOTO, CO SIE ŚWIECI   It`s sad at the afterparty. The song from the same name album of 2021. Sung by its author Vladimir Zolotukhin, more known by his stage name ZOLOTO (lit.GOLD). Na afterparty jest smutno. Piosenkę z albumu o tym samym tytule z 2021 r. śpiewa jej autor Władimir Zołotuchin, lepiej znany pod pseudonimem ZOŁOTO (dosł. ZŁOTO).   IT`S SAD AT THE AFTERPARTY  To where d'ya extend your arms, bitch? Behind me is the Queen's reflection, Even if I go sideways, that's right, It does not mean I go in a wrong direction.   Kuda ty tianiesz swoji rućki, sućka?  Za mojej spinoju korolewa. I daźe jesli ja szagaju kriwo  Jeszczo sowsiem nie znacic, szto ja szagaju nalewo   Dokąd ty wyciągasz ręce, suko? Za mną jest królowa. Nawet jeśli chodzę krzywo, Nie można powiedzieć, że skręcę w lewo.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        CHORUS It`s sad at the afterparty, Again I`m in a bad mood, Without you I feel but misery and torture, Kate, I promise very hearty That all those whores Will fail to ruin our merger.   Grustno na afterparty  Ja opiać nie w duchie  Biez ciebia odni stradanija i muki.  Ja obeszczaju, Katya, Wsie eti szluchi  Ne dożduca naszej s toboj razłuki.   Smutno jest na afterparty Znowu jestem nie w humorze Bez tobie jest tylko cierpienie i udręka Obiecuję, Katyo Wszystkie te dziwki Nie ujrzą mnie i ciebie osobno.     All party`s of all places poolside, And I appear to look so flustered. More bitches than Esenin would have liked it, I care not for weeds, binge and the bastards.   Tusa, kak nazło, u bassiejna  A ja wyglażu tak rastierianno.  Suciek bolsze, ciem u Jesienina  No mnie plewać na nich, na buchło i rastienija.   Jak na złość, impreza jest przy basenie I wyglądam na bardzo zmieszanego. Są więcej kurw niż mialby Jesienin, Ale nie obchodzą mnie one, trunki i trawkа   CHORUS x2 (It`s sad at the afterparty) (Grustno na afterparty) (Smutno jest na afterparty) X3 Again I`m in a bad mood ... Ja opyać nie w duchie...  Znowu jestem nie w humorze... CHORUS   An Harlequin's song from the Elena Zavidova`s video fanfic.  Piosenka Arlekina z wideo fanficu przez Elenę Zavidovą.   Music by Vladimir Zolotukhin grown up in Kazakhstan, but moved to Moscow a decade ago has been evolving from Rock to Pop music. His lyrics` form which craves for playing the role of content are being born simultaneously with his music. He writes his albums according to the principle of storytelling about his own experiences and biography. His observations resonate with those of his listeners who suddenly recognize themselves in his songs. Muzyka Władimira Zolotukhina, który dorastał w Kazachstanie, ale dziesięć lat temu przeniósł się do Moskwy, ewoluuje od muzyki rockowej do popowej. Formy jego lyricsów, które pragną pełnić rolę treści, rodzą się równolegle z muzyką. Swoje albumy pisze w oparciu o zasadę storytellingu, czyli hystorji o własnych doświadczeniach i biografii. Jego obserwacje pokrywają się z obserwacjami słuchaczy, którzy nagle rozpoznają siebie w jego piosenkach.     The performer's favourite poet is Sergei Esenin, among  his contemporaries he is fond of `Yesenin-like` poetry by Boris Ryzhy and Ivan Pinzhenin.  Ulubionym poetą performera jest Siergiej Jesienin, wśród współczesnych upodobał sobie poezję `jesieninowską` Borysa Ryżego i Iwana Pinżenina.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Corleone 11Dziękuję Michale za sprostowanie. Postaram się zakodować w umyśle ten przedrostek A w Twojej twórczości. Pozdrawiam serdecznie.
    • Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam cię obdarzał potęgą i chwałą, Tyś Mi odpłacił obrazą niemałą   Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam ciebie bronił przed Szwedów potopem, Tyś w me świątynie raczył rzucić błotem   Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam tobie karty historii malował, Tyś Mnie z pogaństwem ohydnie szkalował   Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam przecież bronił jasnej Częstochowy, Tyś się odwrócił do swych bożków nowych   Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam ci dał łaskę ogromnej odwagi, Tyś się dopuścił wobec Mnie zniewagi   Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam ciebie bronił i przed poganami, A ty chcesz bratać się z heretykami   Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam cię wspomagał w czasie okupacji, Tyś się dopuścił niechlubnej narracji    Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam ci po wojnie zesłał uwolnienie, Tyś Moje imię dał na zniesławienie    Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam cię uwolnił od rąk komunizmu, A ty ulegasz wpływom modernizmu      Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam cię otoczył blaskiem swej światłości, Ty się dopuszczasz wstrętnej rozwiązłości    Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił? W czemem zasmucił, albo w czem zawinił? Jam chciał uczynić z ciebie swą winnicę, A tyś szatańską wybrał błyskawicę 
    • @Corleone 11 Istotnie! Ciekawy temat. Widocznie w tej przestrzeni człowiek po prostu musiał zaistnieć. Pozdrawiam Cię.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...