nie wystarczy

zabrałaś z sobą tajemnicę cienia jak umarli wiarę w nieśmiertelność
weszłaś w środek południa zanim oddech białego wieczoru
nie porwał cię z powrotem w pościel

jakby cię gonił krzyk agonii z czerwonym niebem na miękkim dywanie
między kartkami kalendarza wyprasowane ciało pod ciemnym krawatem

jak kulki z papieru poety wpychane z powrotem do gardła
tapczan zbyt szeroki na jedną samotność ból wyprowadza
daleko za miasto ostatni papieros sen milczy jak kamień
u wlotu dnia gdzie słońce przystaje ciemniejsze niż wczoraj

już nie wystarcza mi obrączka wiatru z którą przychodzisz do mego pokoju
choć źrenice w księżycu wrzosami się mienią a pająk rozpoczyna
wędrówkę od drzwi do komina dziergając setną dziurkę mereżki

Nooo...zaczytałem się. Dobre.

H.Lecter:Wygląda na to, że swój wiersz skomentowałeś? Podejrzewam iż jesteście jedną i tą samą osobą?
Występujecie w komentarzach z nicków jeden za drugim, lub na odwrót. Dziwny zbieg okoliczność?

Tacy poeci, jacy ich nauczyciele.

J.S

Mi też by nie wystarczyło. Dobre. Pozdrawiam.

Kojarzy mi się szalenie ze Stulatami Márqueza.
Tak jakby w wierszu następował dialogowe połączenie losów Jose Arcadia i Aureliana.
; )

muszę ci pogratulować przekroczyłeś granicę badziewiu... to jest super hiper badziew