Pożegnanie

odejście to narodziny
oraz umieranie
choć nigdy nie wiesz kiedy
na zawsze odchodzisz

dla jednych już cię nie ma
jak ząb cmi rozstanie
a znów dla innych
się dopiero rodzisz

i ledwie wiatr powieje
a zarosłe ścieżki
już twoich obcobrzmiących
kroków nie poznają

a chwile tak niedawne
bo przeżyte wczoraj
już tylko we wspomnieniach
niczym kryształ trwają

nie trzeba wiele czasu
a już miejsca puste
zaludnią się i zajmie
ktoś miejsce przy stole

urośnie nowa trawa
ty we wspomnień lustrze
przejrzysz się i tęsknota
nawet nie zaboli

przepraszam że zamieściłam ten wiersz ponownie , był juz w nie zaawansowanych ale napisałam go z myslą o pewnej osobie i zastanawiam się czy można go jej podarować dlatego postanowiłam poddać go ponownej, surowszej krytyce, dodam że adresat jest mężczyzną w wieku średnim/ po prostu boję sie zbłażnić/

"się dopiero rodzisz"

Przydałby się mały zabieg kosmetyczny. Wystarczy przestawić dwa wyrazy.

Pozdr.

Z punktu widzenia czysto technicznego to już w pierwszym wersie jest o jedną sylabę za wiele... Później już nie, ale akcenty się przestawiają. Nie wiem w sumie co myslę o tym wierszu. Przeczytałem bez większych zgrzytów, ale nie wywołał we mnie żadnych emocji, zero odczuć, po prostu... Faktycznie - dość nieskomplikowany merytorycznie, sam nie wiem co jeszcze napisać... Tak jak Oyey i ja jestem jakoś niesprawny umysłowo przez ten upał... Nic się nie chce

dziekuje za komentarze,podsumowujac-do pieca z tym!

Może nie tak zaraz do pieca Ale trochę pracy w ten wiersz można, a może jakoś go pociąć nożyczkami metafor i tym samym zredukować prozatorskie framenty? No ale tak szybko nie przekreślałbym tekstu.