bez tytułu

Jeszcze jestem. Mam jakby mniejsze dłonie i bardziej kruchą głowę, ale istnieję.
To zaleta ludzi jak ja, samotnych. W cudzej potrzebie tkwią pod drzwiami i czekają,
żeby pocieszyć. Bo co maja więcej do roboty? Parabola nic nie znaczących obiadów, kolacji, wzruszeń przed telewizorem? Tak jakby świat zmienił znaczenie i nie był już nastrojonym obrazem Vivaldiego. Jesień kiedyś musi się skończyć.
Chwila przejściowa, znudzona czekaniem na najgorsze.
Parabola ma dwa końce, które nie umieją się zgodzić.
Smutek owija się w kolorowe papiloty, szykuje się na bal
w czarnym tiulu i marmurze. Ale to jeszcze nie to.
To wciąż nie jest bal przebierańców, to uliczny karnawał dziwek i dilerów handlujących chińską porcelaną, szmacianych lalek i zdjęć zakurzonych czasem. Jeszcze jestem,
choć my, gdzieś pomiędzy blaskiem flesza, a chwiejącym się straganem,
straciłyśmy cząstkę bycia. Bycia w ostrości.

Eisoptrofobia przedstawiona w sposób doskonały. Jak dla mnie, majstersztyk! Gratuluję Autorce!

Nigdy nie widziałam obrazów Vivaldiego i to na dodatek nastrojonych. Gdzie to można zobaczyć?
A diler handlujacy chińską porcelaną na chwiejącym się straganie? Przecież to katastrofa

Dobry... wiersz :)

Pozdrawiam,
:::)

dobre to, nawet świetne - myślę raczej, że doskonały wiersz, taka "rozmowa" skłania czytelnika do refleksji...

serdecznie - Jola.

Czy wierszem nazywamy tekst, którego sens jest, łagodnie mówiąc, nieoczywisty? Chyba nie.

Czy wierszem musimy nazwać KAŻDY mętny tekst? W dziale prozy wyrażam swój sąd o prozie, nie o wierszu.

Nie podoba mi się zdanie "To zaleta ludzi jak ja, samotnych. " bo zalatuje sentymentalizmem. Ponadto w zdaniu "Smutek owija się w kolorowe papiloty, szykuje się na bal w czarnym tiulu i marmurze" wywaliłabym "kolorowe" i drugie "się".
Poza tym jest bardzo OK. Czy to wiersz, czy proza, czy proza poetycka, czy wiersz prozowaty, co to ma za znaczenie? Liczy się przekaz, komunikacja z odbiorcą, a te są bez zarzutu. Pozdrawiam - Ania

Po pierwsze, doceniam gest, ale wszyscy tu jesteśmy po imieniu, więc proszę mnie nie wyróżniać. Po drugie, wiadomo, że nie propaguję, tylko zirytowały mnie poprzednie komentarze,
Pozdrawiam - Ania

A dla mnie niemało :) My na dokunamente ostatnio tkwimy po uszy w miniaturach, może dlatego taki skondensowany przekaz bardzo mi odpowiada. Oczywiście, można powiedzieć, że każdy tekst coś komunikuje, tyle że czasem, a może nawet często, to "coś" jest pusto brzmiącym cymbałem. Bez urazy. Nie mam na myśli nic konkretnego. Ania

Ja będę się upierać przy tym, że to proza poetycka. I podobnie jak Anie troche zirytowały mnie niektóre komentarze, które są jakieś takie...kłótliwe;p I jak najbardziej forma miniatur przez całe moje życie mi odpowiadała, a tekst jest naprawdę udany. Bardzo podoba mi się zdanie, że samotni "W cudzej potrzebie tkwią pod drzwiami i czekają, żeby pocieszyć". I te nic nie znaczące wzruszenia przed tv, bycie pomiędzy blaskiem flesza a straganem, brak ostrości. Dla mnie rewelacja BlackSoul, pozdrawiam, E.

Bardzo długo mnie tu nie było i jestem zaskoczona tak pozytywnymi komentarzami ...
Dziękuję z całego ciepłego i czerwonego serca za nie :):)

pozdrawiam serdecznie