Ukwiecenie depresyjne

Zmrożone na mieliźnie, serce już nie kocha
Zduszone wśród bezludzia, w piersi się nie miota
Ustaje gdzieś strapione, lecz zgrywa obojętne
Odrzuca wszak uczucia, bo są mu niepotrzebne

Nazwała się singielką, jej przymiot - niezależna
Szczyci się wolnością, choć w głębi mniej waleczna
Zbędnych uczuć kulejących, skutecznie się wyzbyła
Na pustyni dusz samotnych, wnętrze swe zakryła

Znużona realiami, że nie wszystko z róż usłane
Zagracone materialnie, serce jej przegrane
By się wszelkich uczuć wyzbyć, wśród pieniądza niepotrzebnych
Kto miłością się przejmuje, wraz z ogromem ran bolesnych?

Znikąd wiary się pozbyła na szczęście stokroć większe
Goryczy cierni przeszłych, obojętne kwiaty lepsze
Chuchając na swe serce, by się amor trzymał z dala
Wszelkie piękno odrzucając, aby cierpień nie zaznała

Tak niedawno roześmiana, entuzjazmem przepełniona
Nadziejami wręcz pałała, przez amantów dostrzeżona
Skąd tak nagle przypałętał się depresji kwiatek zwiędły?
Nie wyjaśnię deszczu łezek, wdzięcznej duszy niepojęty

Odrzucone pocieszenie i zbluzgany system cały
Smutne słowa wśród rozpaczy, w moich uszach się zostały
Jadowicie spoglądając na podziały w zgniłym świecie
Zapomniała, że wśród chwastów poświęcenie też znajdziecie

Pełne wiary to uczucie, co bez siebie żyć nie może
Namiętnością się wspierają, kolorową niczym zorze
Zamiast wołać "o mój Boże!", gdy strumieniem gorycz leje
Ci zostają przy swym kwiecie, nim wiatr pył ostatni zwieje