Wirtualny

Nie wiem kiedy ani jak, ani po co to się stało,
Że prawdziwych rzeczy wokół jakby jest za mało.
Ludzie też prawdziwi gdzieś nam poznikali,
Tylko maski widać, jakby twarzy swych sie bali.
Świat sie zrobił wirtualny, cenne są pozory :
Pozór życia, myśli, uczuć, pozorne wybory...

Nie wiem kiedy tak się stało, nie domyślam jak,
Że wypełniam namiastkami to, czego mi brak.
Już nie ściskam ludzkich dłoni; w klawiatury klikam,
Już nie słucham zwykłej mowy; na czatach pomykam,
Już nie patrzę ludziom w oczy ale w monitory,
Czasem myślę, może taki świat jest chory ?

Nie wiem jak do tego doszło i kto tego żąda
Że świat wkoło wirtualny - tak właśnie wygląda.
Niby jeszcze mam złudzenia i jakieś marzenia
Ale świat je koryguje, świat mnie ciągle zmienia
I już nie wiem, czy do końca sam jestem normalny,
Czy nie staję się jak wszystko wokół - wirtualny...?

"swych sie bali.
Świat sie" - dwa razy siĘ

Coś z tym rytmem się dzieje w wierszu - jeśli ma być piosenka (a jest) to musi być równiutko.

pzdr. bezet

a matko..
załamałam dłonie
banalny, prosty, rymy kiepskie
rytm gdzieś się gubi, potem wraca i znowu się gubi

"klikam - pomykam"
stękam..

cóż
nie podoba mi się

przykro mi
pozdrawiam
Emilka