Ekwilybrystyka

Jestem ekwilibrystką swego życia.
To wielka sztuka żonglować dniem i nocą.
Idę delikatnie po linie mego przeznaczenia.
Bardzo się boję , że zaraz spadnę.
Tracę równowagę.
Spadam.
Lecę w otchłani ciemnej i wilgotnej.
Spadam , a z każdym metrem uchodzi ze mnie życie.
Nie wytrzymam.
Duszę się.
Jednak nie jestem dobrym cyrkowcem.
[sub]Tekst był edytowany przez cora dnia 29-08-2004 21:49.[/sub]

Dwia pierwsze wersy są niezłe. Potem już gorzej.
I to powtórzone "spadanie".
Końcówka całkiem, moim zdaniem, nieudana.

Catalina

Faktycznie początek obiecuje więcej niż czytelnik uzyskuje...
Co uderza najbardziej? błąd ort w tytule oraz w pierwszym wersie (nie wspominając już o 'sie' w 4).
Wiersz banalny, pozbawiony oryginalności. Brak poetyczności, drażnią powtórzenia i banalne stwierdzenia - puentę da się przewidzieć w trakcie lektury czwartego wersu... a koślawo umieszczane przecinki są jedynie wisienką na tym torciku.
Może innym razem.
Pozdrawiam
Kowalski

sorry, ale mnie to śmieszy

Tera

kazdy popelnia bledy i nikt nie jest doskonaly :-(((

owszem

sorry , ale nie wiem jak poprawić tytuł

i jeszcze jeden problem-nie wiem jak uprosic tego moderatora ha,ha ;-)

każdy jest cyrkowcem i wiadać nie ma dobrych - wszyscy z czasem spadają, proszę wybaczyć ale troszkę to trywialne...