daruję Ci

myśl pierwszą o poranku
Kocham Cię
daruję ci
uśmiech niesforny gdy przyjdziesz
smutek mojej bezsilności
gdy przyjść nie możesz

świadomość
posiadania bez reszty
przeświadczenie że
przyjąć nie musisz
daruję Ci

płonący ognik mojej nadziei
odrobinę pyłu zwątpienia
napełnioną czarę radości
moją moc tęsknoty
daruję Ci
myśl ostatnią późno w nocy
Kocham Cię





[sub]Tekst był edytowany przez Krystyna Nawrocka dnia 30-08-2004 10:39.[/sub]

nie bardzo... znalazłem 2 błędy(7 i 14 wers); 'mej' drażni nadając pseudowzniosłości; czara i inne ogniki nadziei są nudne jak flaki z olejem; mało nowości

na '+' odbieram pierwsze i ostatnie 2 wersy

pozdrawiam
kowalski

Pozory wiersza; przewaga kiczu. Nie ma tutaj nic co mogłoby mnie przyciągnąć, zainteresować. Podsumowując - nie podoba się.

Pozdrwiam
G.F.

Myślę,że będzie lepszy Twój wiersz,gdy pozbędziesz się paru zaimków

I gdy podzieli go Pani na wersy.
Jest lepiej z wiersza na wiersz...

Catalina

mało odkrywcza pointa... radziłąbym wzbogadzic metaforami itp.

Pozdrawiam
Agata

wiersz ma charakter osobisty więc go nie zmienie/ale poprawiłam to co niesforne /dzięki za uwagi
pozdrowienia

podpisuje sie pod słowami krytyki

Tera

Osobisty charakter wiersza, autentyczność uczuć to niestety za mało, żeby sie nim zachwycić.
Pozdrawiam
G.

przepraszam ale trąca mi ten tekst stylistyczną wtórnością, wrażliwej, zakochanej gimnazjalistki.