Księżniczka

nieśmiało wyjrzałam przez okienko
irydowa czeluść krzyczała o smutku
tęskniłam za światłem i łąką pachnąca

zamknięta w zamku z szarej cegły
otulona stęchłym powietrzem i ćmami
wołałam o pomoc - ale nikt nie słyszał

rycerze nosili przyłbice tyłem na przód
królowa została oszukana przez służących
miałam poślubić nudnego księcia

szlochałam cicho ściskając ampułkę z trucizną

nie wiedziałam czy skończyć ze sobą tak -
czy otwierając okno na zatłoczony dziedziniec

Zwinęłam się w kłębuszek i położylam na podłodze

Nie lubię kiedy jest kilkanaście wyświetleń,a żadnego komentarza,dlatego coś napiszę ;)

bez zakończenia,wiersz urywa się w nieodpowiednim miejscu.
Trochę banalnie... każdy z nas zna księżniczki i wie jak to jest :)
Nic odkrywczego.
irydowa czeluść krzyczała o smutku, tu z kolei patetycznie.

Nie chciałbym tak tylko krytykować,ale nie jest to moim zdaniem zbyt udany tekst,niestety. Ale na pewno następny będzie znacznie lepszy

Pozdrawiam serdecznie
Coolt

jeśli się Coolcie nie obrazisz podpisze się pod Twoimi słowami... trochę banału trochę patosu trochę kiczu ("wołałam o pomoc - ale nikt nie słyszał" - to już straszliwa słabizna) a i jeszcze ta przyłbica... raczej nie da się nosić jej tyłem na przód - hełm czy inną misiurkę to już prędzej...
no i po cóż te myślniki i wielka LITERA?

pozdrawiam
kowalski

A mi się wiersz podoba. Przedstawia inne spojrzenie na mity o baśniowych księżniczkach, które zawsze żyją długo i szczęśliwie. A warto pamiętać, że nie ma bajek.