Zawieszeni

[Bart.]

Dłoń przy dłoni, dotyk,
nie znajduje słów.
Zarys Twych piersi,
spowija moje ciało.

Chciałbym zastygnąć,
zakodować każdy ruch,
każde muśnięcie,
to wciąż za mało.

W innym wymiarze,
nieświadomi czasu i przestrzeni,
rozpostarci w próżni,
zespoleni w jednej materii.

Trwamy tak kilka chwil,
a może to wieczność, a my,
przemierzamy tylko drogę,
od bliskości ciał do nadziei.