Szpital

[acatiiia]

Kilka dni w jasny punkt

Obracam łóżko

W przód 

W tył 

Głowa słucha 

Wszystkich zdarzeń 

Mówi kiedy ja nie potrafię 

Idę po korytarzu 

Pełnym katastroficznych słów 

Rzucam okiem na zmęczone twarze

Podłoga schodzi po ukosie

Jakby chciała mnie przewrócić 

[Tymek Haczka]

Co działa?@acatiiia

 

Oszczędność – wreszcie ktoś nie leje patosu wiadrami. Krótko, sucho, bez metaforycznego fajerwerku.

Dwa naprawdę dobre miejsca:

„Idę po korytarzu / pełnym katastroficznych słów” – tu czuć szpital: diagnozy, rokowania, szeptane „niestety”.

„Podłoga schodzi po ukosie / jakby chciała mnie przewrócić” – prosta, ale bardzo fizyczna metafora zawrotu głowy / lęku.

 

Tu jest materiał na mocny mini-wiersz.

 

Masz intuicję sceny, tylko teraz trzeba jej zaufać i wyrzucić wszystko, co jest etykietą („katastroficzne”, „zmęczone”), a zostawić to, co naprawdę widzisz. Wtedy „Szpital” może być krótkim, ale bardzo celnie tnącym tekstem.