Gdy świat w pomroce drżał - kolęda

[Whisper of loves rain]

Gdy świat w pomroce drżał bez granic,
a łez ludzkich grad twardy spadł,
w ubogiej stajni rodzi się Wygnaniec,
co swoim płaczem niesie świat.

 

Nad zimnym żłóbkiem Matka schylona
drży, jakby słyszała przyszły jęk.
U Jej kolan Syn — jak słomka krucha —
a w Nim wieczności święty lęk.

 

Pasterze idą w pokorze cichej,
niosąc wspomnienia minionych bied.
W obliczu Dziecięcia widzą iskierkę,
która z ciemności budzi świat wnet.

 

Za nimi królowie przez burze idą,
a gwiazdy bledną w ich trudny ślad.
Dary swe niosą — choć dobrze wiedzą,
że Anioł spisuje człowieczy świat.

 

A gdy godzina krwawą jest nocą,
a winy ludzkie unoszą mgłę,
wzrasta światełko, co mrok przebije,
niby nadzieja w mroźnej pomroce.

 

O Dzieciątko — naucz nas wybaczyć to, co boli,
uleczyć ranę, co w sercu tkwi.
W tej nocy głuchej bądźże nam światłem,
by człowiek z powrotem ku miłości szedł.

[Berenika97]

@Whisper of loves rain

To piękny, głęboki wiersz, pełen przejmującej wrażliwości na cierpienie i nadzieję.

Łączysz kontemplację Bożego Narodzenia z pełną świadomością ludzkiego bólu.