URZĄD SKARBOWY

[Migrena]

 

 

Wchodzę do Urzędu Skarbowego
a powietrze stoi tu
gęste, ciężkie, podsłuchujące,
jak bigos po świętach,
który ktoś próbował reanimować defibrylatorem -

jak mgławica, która wciąga petentów niczym komety,
mieli ich w czarnych księgach i
wypluwa w postaci oświadczeń,

jakby każda jego cząsteczka
chciała mnie rozliczyć z własnego oddechu,
wirując we własnej galaktyce
czarnych dziur absurdów.


Krzesła stoją rzędem,
jak pluton meblościańskich egzekutorów,
którym już na niczym  nie zależy,
nawet na własnym lakierze.

Przy recepcji
kobieta w okularach tak grubych,
że NASA mogłaby przez nie badać słońce
i jeszcze dostać premię za szczegółowość.

Patrzy na mnie,
jakby sprawdzała,
czy jestem człowiekiem,
czy tylko błędem w systemie.
Patrzy tak przenikliwie,
jakby miała w oczach rentgen,
który potrafi rozpoznać grzechy podatkowe jeszcze z czasów,
gdy byłem plemnikiem.

- Numer,
mówi głosem,
który trzeszczy jak TERMINATOR 5000
przepychający historię podatkową narodu.

Dostaję 666/B.
numer jak sygnet diabła w księgach, który pieczętuje każdą myśl podatnika.
„B” jak „Będzie bolać”.

Siadam.
Obok mnie mężczyzna
w garniturze z PRL-u,
tak sztywnym, że chyba jest zbudowany
z rozporządzeń Jaruzela wprowadzonych w życie
na zawsze.

- Czekam trzeci rok,  szepcze.
- Okienka są czynne,  mówię.
- Są.
Ale nieczyniące.

Wyświetlacz miga
jak alarm w elektrowni jądrowej,
który wszyscy nauczyli się ignorować,
taki alarm, przy którym nawet reaktor westchnąłby: dobra, jak  nikt i tak nie przyjdzie

Idę do okienka.
Pięć kroków -
a czuję się, jakbym szedł
na pogrzeb własnego konta bankowego,
w asyście komorniczej orkiestry dętej.

Urzędnik siedzi jak kapłan,
który połknął cały Dziennik Ustaw
i teraz medytuje nad moim losem.

Jego brwi
mogłyby służyć bocianom
za sezonowe gniazdo.

- Dokumenty,
komenderuje.

Rozkłada je
z precyzją chirurga
operującego bez znieczulenia,
bo znieczulenie nie jest kosztem uzyskania przychodu.

Przegląda moje liczby
jakby były księgą upadku cywilizacji.

Nagle zamiera.
Jakby w tych papierach zobaczył liczbę, której nawet kalkulator nie chce liczyć, tylko prosi o ostatnie namaszczenie.
Jak człowiek,
który wyczuł trzęsienie
tych zimnych fal absurdów,
co wyrywają dusze z orbit.

- No… to mamy problem.

Wstaje.
Zdejmuje okulary.
Urząd zamiera -
Wygląda teraz jak arcykapłan biurokracji,
który za chwilę otworzy kamienną tablicę z moim losem -
tak ciężką,
że nawet grawitacja zwalnia z szacunku.

Drukarki wstrzymują wydruk,
kserokopiarki zamykają paszcze.

- Po analizie…
- Z uwzględnieniem…
- I po przeliczeniu współczynnika…

Wręcza kartkę
jak wyrok z zakurzonej wersji Hammurabiego.

- Musi pan zapłacić,
w ciągu czternastu dni…

Pochyla się.
Patrzy mi w oczy.
Czuje oddech paragrafów.

- trzydzieści siedem tysięcy…
czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote…
i trzy grosze.

Jakby moje życie zostało sprasowane
w zakurzonej prasie prawa
i wciśnięte w banknot,
który nigdy nie dotrze do portfela,
a tylko odbija się od ścian bezlitosnego świata.

- Skąd taka kwota?!

- Z pana życia...
Z pana życia, proszę pana.

Krzesło obok mdleje.
Nie mam do niego żalu.


W broszurze
- zajęcie konta,
- zajęcie mieszkania,
- zajęcie marzeń.
Punkt trzeci wytłuszczony.

Wychodzę.
Świat wydaje się lżejszy.
Albo ja cięższy
o trzydzieści siedem tysięcy
i trzy grosze,
które są jak śmiech losu
odbijający się od szyby.


Drzwi zamykają się za mną
jak stalowe powieki olbrzyma,
który śni o podatkach
i połyka w snach tych, którzy próbują uciec.
Jak paszcza rekina pożerającego ostatni kawałek wolności,
mrucząc:

„Do zobaczenia.
Nawet jeśli tego nie chcesz.”

 

 

 

 

 

[huzarc]

@Migrena cóż począć, śmierć i podatki, to jedyne pewniki w tym świecie;)

[Migrena]

@huzarc

 

nie tylko.!!!!

 

jest jeszcze jeden pewnik.

 

dziewczyny.!!!!!!!

 

ich czar, urok, wdzięk i seksapil. !!!!!!!!

 

Boże, zlituj się nad mężczyzną.!!!!!!

 

 

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena ja oszczędnie w pochwałach! Wielki brat nie śpi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Christine]

@Migrena Brawurowo połączyłeś bezduszność państwa z czarnym humorem. Niesamowitość Twojego wiersza tkwi w plastycznych obrazach - czuję niemal fizycznie ciężar i zapach tego "urzędowego powietrza" oraz absurdalność sytuacji. Super! Będę się na pewno powtarzać. :))))) Pozdrawiam , popijając herbatkę rumiankową. :) 

[Marek.zak1]

Twoje metafory tworzą niepowtarzalny nastrój. z US mam kontakt na szczęście wyłącznie wirtualny i oby tak zostało. Pozdrawiam

[Migrena]

@Christine

 

Christi.

 

jesteś jaskółko poezji.:)

 

zamiast dziękować słowami za to, że jesteś i za Twoje ciepłe słowa -

 

 

dla Ciebie.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

[violetta]

Przyjemniejszy jest ZUS i bank:)

[Migrena]

@violetta

 

to prawda.:)

 

a jak w banku masz swoje sześć zer na koncie to już jest naprawdę luz.:))))))

 

 

 

@Marek.zak1

 

tego Ci Marku życzę.:)

 

grzecznie i z daleka.:)))

 

dzięki.

 

 

 

[violetta]

@Migrena tyle nie mam, na bieżąco żyję. Muszę zagrać w lotka:)

[M jak Malkontent]

@huzarc podatki jak widac to chyba juz nie bardzo. 

[KOBIETA]

@Migrena

 

I jesteś tylko samotnym numerem 666/B…( wiązka B…;) 

W bezdusznym, diabelskim systemie cyferek…w otwartej paszczy rekina.

Szczęki 1 ;) 

 

świetny tekst Migrenko:) uwielbiam Twoje poczucie humoru bardziej niż Christine ;)))

 

pozdrawiam :)))

 

 

 

 

[Berenika97]

@Migrena

Napisałeś błyskotliwą, groteskową satyrę na zderzenie jednostki z machiną biurokracji. Przekształciłeś wizytę w Urzędzie Skarbowym w surrealistyczny koszmar.

Urząd nie jest tu zwykłą instytucją, lecz bytem niemal metafizycznym, kosmicznym i demonicznym. Ta recepcjonistka - nadaje cechy wrogiej technokracji. Są też kapłani nowej religii - Prawa Podatkowego. :))) Zabawne i gorzkie jest to, że „znieczulenie nie jest kosztem uzyskania przychodu” - obnaża bezduszność systemu.

Jest tu egzystencjalny ciężar - nie płacisz pieniędzmi, ale „własnym życiem”. Podana kwota staje się symbolem utraconych marzeń i wolności. Od tego systemu nie ma ucieczki – jest on wieczny i wszechogarniający.

Zabawne i jednocześnie smutne obrazy. Świetnie to pokazałeś. Pozdrawiam. :))))

 

Z dedykacją dla Ciebie

Fasada

Urząd Skarbowy -  to betonowy kloc, szary jak sumienie architekta, który nigdy nie zaznał miłości. Wzniesiony w czasach, gdy jedynym obowiązującym stylem architektonicznym był Opresyjny Minimalizm. Okna - jak martwe oczy, nie odbijały słońca – jeśli słońce w ogóle ośmieliło się tu zajrzeć – tylko wciągały je w głąb ciemnych korytarzy, zamieniając w opodatkowane światło.

Nad wejściem wisiał szyld – litery zdawały się pękać pod ciężarem własnego znaczenia.

 

Może przyjdzie czas na pocztę - bardzo mi podpadła. :)))