tam, gdzie kończą się słowa

[Berenika97]

znikasz w połowie myśli,

twoje imię gaśnie powoli,

jak iskra bez powietrza.

wracasz echem,

słowa dryfują

między "kiedyś" a ciszą,

próbuję zamknąć cię w wersie,

złapać jak zgubiony rytm,

lecz brzmienie

przecieka mi przez palce.

a ty - sylaba po sylabie-

wycofujesz się w głąb siebie.

otwieram dłoń -

mieściła naszą pewność -

został tylko popiół.

[Simon Tracy]

@Berenika97 Ciężko jest dostać się do czyjegoś środka gdy ta osoba wycofuję się w głąb siebie.

Z niektórych relacji pozostają tylko wspomnienia i popiół.

[tie-break]

@Berenika97 Bardzo interesująco zbudowana paralela między rozstaniem, a bezradnością języka wobec jego nieuchronności.

Mowa tu, oczywiście, o języku poetyckim, który sam staje się metaforą tej relacji.

Edytowane 2 godziny temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Berenika97

To jest wiersz z bardzo czułym, delikatnym nerwem wychodzącym synapsami w oplotu słów.

Czuć w nich kogoś, kto jeszcze nie pogodził się ze stratą, ale już wie, że niczego nie uratuje.

[Berenika97]

@Simon TracyBardzo dziękuję! Tak, to wycofywanie się w głąb siebie bywa nieprzeniknionym murem. Dziękuję, że podzieliłeś się tym spostrzeżeniem , bo właśnie to chciałam powiedzieć. 

@tie-breakBardzo dziękuję! Dziękuję za tak wnikliwe odczytanie. Rzeczywiście, język tu zawiódł podwójnie – i w relacji, i w próbie jej uchwycenia. Cieszę się, że dostrzegłeś tę grę między formą a treścią. :)

@huzarc Dziękuję za te słowa – trafiają prosto w sedno. To właśnie ta przestrzeń między wiedzą a pogodzeniem się jest chyba najtrudniejsza do zniesienia. I do zapisania.

[Gerber]

Cóż,  po nieodwracalnej stracie można napisać tylko dobry wiersz.  

[KOBIETA]

@Berenika97

 

Jeszcze delikatnie tli ale już ....nie płonie. 

 

Pozdrawiam Bereniko :) 

[Tectosmith]

@Berenika97 Piękny, cichy wiersz o zanikaniu kogoś ważnego.
Delikatne obrazy słów przeciekających przez palce i myśli zatrzymanych w pół kroku tworzą bardzo spójny, przejmujący klimat.
Minimalizm działa tu świetnie — wszystko jest wyważone i szczere.
Pozdrawiam serdecznie.

[Whisper of loves rain]

Poruszający i dojrzały utwór o bolesnym, nieuchronnym procesie oddalania się od kogoś bliskiego, aż do momentu, gdy z relacji pozostaje jedynie ból straty i pustka.

Lubię takie. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - 

wracasz echem,

słowa dryfują

między "kiedyś" a ciszą, - smutno że tylko to pozostało - ale obok jest nadzieja

                                           może zawróci i dalej będzie kochać - 

                                                                                             Pzdr.serdecznie.

[Robert Witold Gorzkowski]

@Berenika97 piękny delikatny bardzo kobiecy wiersz pozostaję pod urokiem Twojej twórczości. 

[Migrena]

@Berenika97

 

mamy tutaj poetycki traktat o niemocy bycia i poznania w obliczu nieuchronnej straty.

 

z filozoficznego punktu widzenia, ten utwór stawia pod znakiem    zapytania możliwość osiągnięcia prawdy o relacji, gdy jest ona skazana na ulotnosć.

 

nie jest to tylko wiersz o pożegnaniu, ale o porażce narzędzi poznawczych (języka ) w konfrontacji z chaosem egzystencji.

 

"głos"  jest uwięziony w post-egzystencjalnej pustce, gdzie, Byt Drugiego ucieka poza język,

 

pewność okazuje się materialnym złudzeniem - popiół.

 

a czas ulega rozszczepieniu

 na niepowiązane " kiedyś" i "ciszę".

 

wiersz ten jest głosem z miejsca, gdzie konczy się logos, a zaczyna samotna i cicha świadomość popiołu .

 

 

to jest świetny wiersz Bereniko.!!!!!