Obecność

[Dariusz Sokołowski]

BL

 

gdy wnoszę do ogrodu w zielone przestrzenie

swoją duszę tak inną od tego co kwiecie

czuję że jest gdzieś blisko tuż obok wciąż przy mnie

coś co myśli istnieje milczące odwieczne

 

słyszę oddech stłumiony pospieszny i prędki

zlękniony niczym ptactwo zdziwiony strachliwy

widzę ślady stóp ścieżki poplątane kręte

po których idzie za mną ktoś naprawdę żywy

 

i choć nie wiem jakimi doń przemówić słowy

jakich próśb gestów użyć języka czy głosu

czuję troskę co gładzi najmniejsze źdźbło trawy

i miłość której rysu – uchwycić nie sposób

Edytowane 4 godziny temu przez Dariusz Sokołowski (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Dariusz Sokołowski

Wiersz został zapisany w sposób subtelny, delikatny, afirmacyjny oraz z wrażliwością, która przypomina momenty medytacyjne albo poetycką modlitwę bez teistycznej i religijnej oprawy.

[m1234]

@Dariusz Sokołowski Forma... owszem, ciekawa, zatrzymała, bo i też posłużyłeś się słowem, jak rasowy szermierz tnący przestrzeń według finezyjnej trajektorii :) Cóż z tego, kiedy to trochę o niczym... wydestylowane z tego, co już destylatem jest "z niczego". To trochę taki wiersz udający głębię. Stylistycznie poprawny, nawet gładki, taki trochę autoterapeutyczny - ale jak balon: dmuchniesz, a środek? Bez urazy, to nie zarzut, takie po prostu mam odczucia, a te - jeżeli już są - to chyba jednak sukces :)

[Dariusz Sokołowski]

@huzarc Dziękuję za odwiedziny.

@m1234 dziękuję za odczucia.

[Alicja_Wysocka]

@Dariusz Sokołowski

Twoje trzynastki znów chodzą równo, jakbyś słyszał puls czegoś starszego od świata.

Czytam i mam wrażenie, że ten „ktoś żywy”
to oddech, który wraca, gdy człowiek staje się cichszy od własnych myśli.

Może natura, Może Bóg.
A może ślad miłości, który nie znika,
choć dawno wypowiedział ostatnie słowo.

 

Pamiętam Twoje pisanie, zawsze staranne.

Pozdrawiam - Alicja