Starość

[Dariusz Sokołowski]

mały byłem niezgodny niespokojny duchem

jak ten brzdąc zagniewany na szalik czy czapkę

nie chciało mi się liczyć zawsze miałem rację

siałem wiatr wątpliwości i zbierałem burze

 

ścierałem się o zdanie wadziłem o błędy

darłem buty i łokcie nie wiedząc co prawda

rozmieniałem z charyzmą na drobne swój zapał

myślałem że to dobrze gdy się szczerzy zęby

 

a potem coś się stało jakby jakaś cisza

odeszły gdzieś pretensje i poczucie krzywdy

wyzbyłem się wymówek poleczyłem winy

i łzę starłem dziecięcą z uśmiechem z policzka

 

dziś widzę że w tym słowie jest miejsce na dumy

bo coś już się przeżyło znalazło dostało

coś co patrzy z dystansem na wielkie i małe

wyglądając poważnie – próbując zrozumieć