Alitur vitium vivitque tegendo

[annzau]

Łzawiące sklepienie niebieskie, sypie roześmiane nutki

Zwilżając znużone powieki, strząsając  wszelkie  smutki

Spływają chóralnie z  cieczą, opuchłych, półżywych oczu

Zatrzymują się na spragnionej szyi, gorliwie ją łaskoczą

 

Subtelnie opadają na tęgie barki, znużone jarzmem  pracy

Stykając później z szczytem klatki, łagodząc doznane rany

Zbliżają do kruchego serca, poczynającego pośpiesznie walić,

Starając się go namiętnie od przegranej ze śmiercią wybawić...

 

Apollińską melodie wlewają, zblazowanym  od dawna już uszom

Ścierpnięte lichutkie nogi  rytm czując, do tańca z wolna szykują

Włączają się i  ręce, akompaniować planują  piosence

I tak świat ożywił się,  na tę chwile i nic więcej...

 

A.Z

Edytowane 5 Sierpnia 2020 przez annzau (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@annzau Melodia przestała grać a mama podała kolację,
                   widelec zarządza umysłem, nie czas na orację.

Pozdrawiam po raz drugi.

[Krzysic4 czarno bialym]

Trochę przegadane ale nie złe jak na debiut 

Edytowane 4 Sierpnia 2020 przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)