[..Czemu tak patrzysz]

O umiłowana ascezo słowa! Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest...?

pzdr

[Duża , większa i najcichsza]

A ja myślę, że miłość jak wieloryb też istnieje, niemniej jednak przesłanie i forma bardzo bardzo na tak. Szczeólnie, że kojarzy mi się z jednym z bardziej ulubionych wierszy Blake'a.

Love's secret - Never seek to tell thy love
love that never told can be
for gentle wind doth move
silently invisibly

równie prosto, mądrze i pięknie :) gratuluję
pzdr

[zrozumieć]

podpisuję się pod przedmówczynią; irytująca wyliczanka bez przesłania
pzdr.

[kurwą być]

porażka.

bez pzdr

[The Hollow Men: T.S. Eliot - tlumaczenie]

Bardzo ciekawy wiersz. Co zaś do tlumaczenia, to wydaje mi się ono dość wiernym odwzorowaniem, co popieram. Natomiast mam kilka zastrzeżeń:

rats' feet over broken glass
cellar to bardziej piwnica, tudzież loch niż spiżarnia, i występuje w l. poj.

to tak na razie. pzdr

[Sezon doskonalenia wiary]

Muszę przyznać, że chociaż nadmiar prozy w poezji przeważnie mnie irytuje, ten wiersz wyjątkowo mnie ujął swoim charakterystycznym stylem. Na pierwszy rzut oka możnaby spodziewać się czegoś banalniejszego, a i forma mogłaby budzić zastrzeżenie, natomiast już po przeczytaniu pierwszych dwóch linijek utwór wciąga, i to bardzo. Czytało się niezmiernie ciekawie i coś tam pozostało na dłużej... duży plus

pzdr.

[rower akermański]

a ja uwielbiam czytac "nadinterpretacje" :D świadomie pozostawiłam wiele niedomówień, by dać pole właśnie takim dywagacjom i niezmiernie cieszy mnie, że czytelnik potrafi sobie kojarzyć mój wiersz z malarstwem. Co prawda, sytuacja liryczna jest niezmiernie prosta (ucieczka rowerem przed miastem), jednak cały urok leży w tym, że odbiorca potrafi go nadinterpretować ;)
dzięki, pzdr.

[absurd istnienia- otwarte bramy Oranu]

taa, dżuma to neverending story, nasz absurd istnienia, mimo otwartych bram i śmiejącego się tłumu...
no cóż, idea jest; ale wykonanie do mnie trochę nie przemawia, za dużo prozy w tej poezji, doktorze Rieux. Radziłabym udać sie do warsztatu, bo w pewnych miejscach jest przegadany i należałoby lepiej dopracować dobór słów.

pzdr

[rower akermański]

ja będę pierwsza ;]

pzdr.

[rower akermański]

rower zdyszany ucieczką
zbuntowanych pedałów

za myśli, milczenie
i zaniedbanie

za cudne manowce
i paranoję kłębowiska
kwadratów

nuża się w zieloność
jak łódka brodzi

ścigany czterdziestoma
tysiącami szponów harpii

rozedrgane różową
poświatą szprychy
kostnieją

kiedy oda do radości
milknie na rzecz hymnu
smutno mi Boże

wraz z tabliczką
teren zabudowany

[Rzeki]

Cieszę się, że mogłam pomóc i przyznaje, że bardzo, bardzo się podoba.
Gratuluję i życzę powodzenia dalej!
pzdr.

[polska język, trudna język]

Cytat

pies, psa, psu, pies, psem, psie pies! (7 sylab)
gdzie w tym wszystkim jakiś sens jest?
to już czsta jest wariacja! czysta

Poza tym na plus, fajny pomysł!
pzdr.

[Rzeki]

a ja bym radziła rezygnację z cudzysłowia w przedostatnim wersie :)
wyglądałoby to bardziej symbolicznie, a kto ma jakies pojęcie o muzyce, to i tak w domyśle będzie miał ten nieszczęsny cudzysłów ;)

Nic tylko tańczyć – lecz nie widzę wcale
by ktoś tańczył nad cichym, modrym Dunajem.
Ludzie jak szli, tak idą dalej.
pzdr.

[Konkurs na wiersz gotycki!]

La desdichada*

Nieśmiało przestępując próg
spoglądam wzrokiem lękliwym

W stronę światła promieniującego
w kłębiaste zwały nocy
nad i pode mną

Z truchlejącym sercem
w obliczu świętego płomienia
zbliżam się ku ołtarzowi

Ofiary z życia i ze śmierci

Przytłoczona majestatem
potęgowanym własnym sumieniem
upadam po trzykroć zaklinając

Nie godnam!

Koić i topić wzroku spragnionego
w rozkoszy ciepłego blasku
odwiecznego żaru ikaryjskich serc

Niegdysiejsza iskra błogosławiona
zagaszona mrokiem duszy

Wydziedziczona własnym przestrachem
spalam oczy w płomieniu Nirwany

Żądnym ustom w ciszy wydarte,
wykrzykuję mdlejąc:

Evviva l’arte!

----------------------
* la desdichada (hiszp.) - wydziedziczona
(inspiracja: Gérard de Nerval, El desdichado)

[Konkurs na wiersz gotycki!]

O wewnętrznej walce mojej... (sonet gotycko-barokowy)

Wstaję, idę, biegnę, oddalam się, uciekam
Na tym samym miejscu spoczywając niezmiennie
Opuszczam ciało uwielbione, bo śmiertelne
Resztką rozsądku myśli nieznośnych się zrzekam

Ze wszystkich nieprzyjaciół – ja wrogiem największym
Wasale, co wieczną wierność zaprzysiężyli
Bezecny spisek w wolność moją wymierzyli
Ich grzech, zdradą zwany – przewinieniem najcięższym

To co we wnętrzu mym – serce, dusza i myśli
Poskromić się za nic władczej woli nie dają
Rozkazów, próśb, czy gróźb rozsądku nie słuchają

Zdrajcy! Niby dla dobra mego i korzyści
Zgodę daliście na wnętrza penetrowanie
Widmu tego, co rozum skazał na wygnanie

[Okres godowy nadziei]

Panie Dariuszu... no cóż, nie da się zlekceważyć egzystencji nadziei w życiu, wiec chyba warto o niej w ogóle pisać. Natomiast ja starałam się odkryć nieco mniej konwencjonalne jej oblicze. A przede wszystkim jej destrukcyjną siłę. Owszem, to że umiera ostatnia jest banałem, ale moim zdaniem ważniejsze są wnioski płynące z tego typu frazesów - w nich może tkwić coś niebanalnego. I takie motywy w poezji lubię.
Jeden z moich bardziej ulubionych wierszy to Nadzieja Bursy - tytuł nie zapowiada jakże ciekawego zakończenia!

pzdr. i dziękuję wszystkim komentującym

[wśród czterech ścian]

Dziękuję Bartoszu :) Jak najbardziej zgadzam sie z Twoimi sugestiami, utrafileś w moje własne zamierzenia. Ciągle jeszcze zastanawiam się nad tą miniaturką i nie uważam ją za gotową. Dlatego jestem wdzięczna za komentarze i będę się starała jeszcze dopracować.
Co do puenty, to szczerze mówiąc ostatni wers bylabym skłonna pozostawić w tej formie, bo bardzo lubię klamry kompozycyjne, a stanowi on dopowiedzenie początku.
Co do środka, to zgadzam się z Tobą i ciągle myślę... ;)

Dziękuję też za komentarz Anastazji.

pzdr.

[wśród czterech ścian]

najczęściej można mnie spotkać
zamkniętą w czterech ścianach

w parku, domu, na spacerze,
winie, ławce i obiedzie

spotkacie mnie zamkniętą
w czterech ścianach poezji

[[ pięści ]]

w przedostatniej linijce powinno być zdaje się cuchnę
pzdr.

[Okres godowy nadziei]

Poniekąd inspirację stanowił smętny wzrok widocznego na obrazie Pana:
http://www.bezuprzedzen.pl/podroze/arles_ga.shtml

za współpracę w warsztacie dziękuję Bartoszowi.
pzdr.

[Okres godowy nadziei]

pstrokata papużka podstępnie
spełzła na bezwładne ramię

rani zabandażowane ucho
bezpardonowym skrzekiem
(okres godowy nadziei
przypomina krzykliwe
promocje w marketach)

w odświętnych piórach
mieniąca się brokatem
odsłania ponętny seksapil
i kusi figlarnie skrzydełkiem

papuguje ekskluzywne
wybiegu dla modelowych
manipulatorów

jednak wprawne ręce mordercy
łapią wpół oszukańczy kark

niestety nadzieja umiera ostatnia
i nad trupem papugi
kraczą nadal moje ptasie pragnienia

[konwersacje przedsenne II (fragment)]

Zdecydowanie na tak. Bardzo przyjemnie czyta sie cos rymowanego i to w dobrym stylu. Ostatnia strofa najbardziej przypadla mi do gustu. Ciekawy, ciepły klimat (dziadek-wnuczek) naznaczony cieniem trwogi.
W przedostatniej zwrotce błąd - mają być chyba zasłony
pzdr.

[*** (mówią że zagram Titanica)]

"nawet" dziekuję za komentarz :)
pisane było w afekcie pod wpływem wyżej wymienionej krytyki własnej matki (et tu Brute...)
pzdr.

[konwersacje przedsenne]

Hmmm ciekawe spostrzeżenie ;]
pzdr.

[*** (mówią że zagram Titanica)]

zainspirowane wypowiedzią mojej matki, jakobym miała pogrążać się niczym Titanic... więc mam zagrać "rolę statku"
pzdr.