[Po co]

Każda samotna sekunda istnienia

Każda wody kropla, co bez celu płynie

W słońcu, zanim zajdzie, chwila zamyślenia

Każda, nawet piękna, a i tak przeminie

 

Każda namiętności razem minuta

Każda, co po miłość w uniesieniu woła

Niepoważna, bo w ulotnej kuźni kuta

W uczuć miecz, tak żadna zaistnieć nie zdoła

[Niedosyt]

@Sylwester_Lasota Cenna 'korekta'. Bez wątpienia zdecydowanie lepiej i nie tak trywialnie ;) Chylę czoła.

[Niedosyt]

Raz to prawie wystarczy
Żeby się zachwycić

 

Zdążyć może przegrać
Mglistą szansę chwycić

 

Trzymać i nie puścić
Na raz starczy siły

 

Jeden raz się zakochać
Raz była, raz były

 

Raz, by zacząć szukać
Może nawet znaleźć

 

Raz dla kupić prawdę
Raz dać się oszukać

 

Raz kwitnąć, dojrzewać
Potem zrzucić liście

 

Raz przynajmniej zmoknąć
Dla zgnić uroczyście

 

Po jednej tylko nocy
Jeden raz się obudzić

 

Zapomnieć o smutkach
W rosie gniew ostudzić

 

Raz trzeba nienawidzić
Żeby raz wybaczyć

 

Znaczyć nic raz wystarczy
Żeby raz coś znaczyć

 

Raz posłuchać zmysłów
By piękno zobaczyć

 

A raz zamknąć oczy
By nie widzieć strachów

 

Raz to nawet za dużo
Żeby poznać cierpienie

 

Jeden raz stanąć w Słońcu
By zobaczyć cienie

 

Można raz być mądrym
Albo nic nie umieć

 

Ale raz to za mało
Żeby życie zrozumieć

[Życie jest zbyt piękne]

Istniejemy wszyscy tu i teraz razem.

Ani za wcześnie, ani zbyt późno.

 

Piękna wiosna, Panie Waldemarze!

 

Wzruszający ten Pana wiersz, w którym niech troski pozostaną zamknięte ;)

[Geneza całych owiec]

@poezja.tanczy Przerażająca przenikliwość. Tak właśnie było. Brzuszek do dzisiaj boli 🤗

[Geneza całych owiec]

@viola arvensis Próbuję sobie przypomnieć, o czym myślałem, kiedy to pisałem. Bezskutecznie. Integruję się z Twoją interpretacją dlatego :D

[Geneza całych owiec]

Usłyszała, że nie wolno
Bo podobno nie wypada
Można nic i coś tam trzeba
Weź parasol, przecież pada!

 

Zapomniała rozbić lustro
Nie ma już wytłumaczenia
Miał być pech, a będzie kara
Czemu zmokła? Bez znaczenia

 

I tak stoją w strugach deszczu
Syty wilk i owca cała
Jedną pożarł, druga beczy
Żadna losu nie wybrała

[Niedoskonałe]

baśniowe

[Epitafium dla kotowatych]

Żegna łąki, żegna drzewa
Zapomina kwiatów woń
Tylko serce kradnie do snu
W oceanów ulgi toń

 

Tak jak niebo płacze deszczem
Tak i ty nie żałuj łez
Nad rozstaniem, nie ze strachu
Miłość nie wie, co to kres

[Prawie przepraszam]

Chciałbym przeprosić, bo zapomniałem
Zapytać słońce: dla kogo świecisz?
Bardzo mi przykro, nie wiem jakim cudem
Poznałem odpowiedź, której nie dostałem…
 
Byłbym zapomniał – chciałbym sam siebie
Nieśmiało o przebaczenie błagać
Za to, że muszę przed samym sobą
Cudze, wyśnione wyjaśnienia składać
 
I jeszcze, a co tam, najwyżej stracę!
Chciałbym na kolanach, błagalnym tonem
Wyrecytować fałszywą przysięgę:
Już nigdy w morzu iluzji nie utonę!
 
Jest taka zasada, w kamieniu wyryta
Kocha – nie musisz, nie kocha – nie możesz
Puenta: nieistotne, nic nie trzeba robić
Skoro tak, to po co miałbym pytać?
 
Smutki nie znikają, kiedy zamknąć oczy
Prawda po omacku jest tak samo naga
Piękne marzenia, smutna grawitacja
Jestem ptakiem? Nie – ja tylko spadam…

[Głośniej]

Głośniej oddycham

Ty zamysły moje studzisz

 

Przerażający bezdech

I nagle sama się budzisz

 

// Trywialna kontra

 

Tudzież pozdrawiam

[Drugi]

@poezja.tanczy Ten akurat kiedyś dawno, ale z serca - wiersz. Bardzo dziękuję za zwieńczenie dzieła. Właśnie tych takich dwóch wersów wcześniej brakowało. Mistrz!

 

Pozdrawiam

[Za co wypić gdy za wszystko już wypito]

Za dylematy.

[Drugi]

Gzuby, Słodziaki, inne epitety
W gąszczu trywialnych pretekstów
Pozory nieszczere
Nieteatralne gesty
Nie sztuka, ta farsa
Niestety

 

Szukać i pytać, by nigdy nie znaleźć
Paradoks, próżne starania
Przewrotność pozorna
Kiepsko zagrana inność
Nie przyjaźń i nie nic
Pusta treść

 

Chcąc nie chcąc, spotkałem, straciłem umiar
Chociaż nie miałem zamiaru
A może to kara
Święci triumfy niewinność
Nowa czarownica
Stary czar

[Obowiązki]

Można pić i pić nie trzeba
Żyć nie trzeba, można żyć
Można trzeźwym szukać nieba
Albo w piekle, wódkę

Pić

[Anioły na wakacjach]

@violetta Miał być tylko irytujący. Dodatkowe cechy pojawiły się samoistnie, za co przepraszam ;)

[Anioły na wakacjach]

Znudzone wiecznością
Z krainy bez skazy
Gdzie piękno nie znaczy nic
Jest go pod dostatkiem
Gdzie miłość jest prawem

 

Gdzie zło to postać z legend
Podróżują na ziemię
Spadając, bo nie ma innej drogi
Z nieba do śmiertelności, nie ma
Ich małe bagaże
Pełne odwiecznych trosk
Tam u góry niczym puch
W objęciach grawitacji zaczynają ciążyć
A zło ma tu u nas oblicze
Piękno ma swoją cenę
A miłość to iluzja
Z daleka to tylko oczywistość 
Z bliska już tylko trudne pytania
I te przeklęte zegary
Szarlatan z raju wygnany
Trzyma w ręku batutę
Jedna fałszywa nuta
Wypadasz z orkiestry
Anioł patrzy troskliwie
Nie martw się, mówi
Ale niełatwo uwierzyć
Kiedy się patrzyło
Na niejednego cudu koniec
Spłonęły w objęciach nadziei
W świętym ogniu nauki
Otwórz oczy, prosi anioł
Spójrz na odpowiedź
Nie chcę, nie mogę
Poznam ją, a oni mi ją zabiorą
Dadzą w zamian strach i niepewność
Trudno jest czasami wrócić do domu
Łatwo zapomnieć słodki smak ukojenia
Wątpliwości zdążyły dojrzeć w łonie żywota
Czy wciąż tam na mnie czekasz, wieczności?
W bólach mam się rozstać ze światem
Porzucić doczesność, tak cenne wspomnienia
Żeby znowu dotknąć absolutu
Już kiedyś nim wzgardziłem
Schodziłem po schodach w mrok
To była zwykła ciekawość
Poznać prawdę, którą teraz chciałbym nazwać kłamstwem
Tam przecież nie ma nic
Ale zostawiłem wszystko, żeby w tej nicości utonąć
Razem z innymi stworzyć coś pięknego czasami
Bo przecież piękne słowa nie mogą być puste
A zachwyt nie może być sierotą
Dlatego wymyśliłem sztukę
Nauczyłem się mówić i pisać
Nadałem imiona demonom
A one zaczęły istnieć
Teraz mnie prześladują
Człowiecze dzieci

[oda do nieskończoności bez Ciebie]

nieskazitelna, martwa ciemność
jej dziewiczą doskonałość gwałcą jedynie płonące w oddali bramy piekieł
tam w cieniu tylko mogłaby zamieszkać radość

 

nieskończona pustka, pożerająca mroczne serca
skute lodem pustkowia, nad którymi nie świeci już słońce miłości
płonna nadzieja czeka odwilży

 

gniewna desperacja wypluwa gorzkie plony słodkiej zemsty
z płonącego ogniem bezsilności łona

 

zagubione, nagie dusze
karcone spojrzeniem miliona pełnych taniej litości spojrzeń
moja samotność mieszka w lesie ignorancji

 

a ja się w tej lepkiej samotności duszę

 

ślepa furia wraca z piekła złamanej Psyche
trzyma w ręku płonące kikuty skrzydeł
ale już nigdy nie zobaczy swoimi niewidzącymi oczyma
kulącego się u stóp przerażonego szczęścia

 

mogłaby tak po omacku, spróbować
nawet wieczność nie ma tyle czasu bez nadziei

 

może to tylko tęsknota
 

[Na budowie]

wolno płynie
na budowie
czas
jak leniwa rzeka
wejdę do niej
raz

wejdę i zostanę
bo to inny
świat
płynę ciągle z prądem
tak od wielu
lat

'miast wody, procenty
'miast koryta
szkło
dryfuję ku morzu
tam, gdzie czeka
dno

od rana katana
nie policzę
dni
anioł stróż wciąż walczy
trzeźwość mi się 
śni

piję i buduję
chociaż sensu
brak
mój dom to rudera
kto w nim mieszka
wrak

losie, co mnie kusisz
pokaż swoją
twarz
ten zgon? ta butelka?
co tam w spodniach
masz?

przecudna niefajność
kiedy wrząca
krew
chciałbyś to zrozumieć?
poczuć wódki
zew?

pozostanie suchy
kto na brzegu
trwa
boskość mieszka w rzece
wieczność w rzece
trwa

drzwi do zrozumienia
a raz cegieł
stos
trzeźwa rzeczywistość
daje pstryczka
w nos

pociągam z butelki
który to już
łyk?
w dali słyszę hałas
wodospadu
ryk?

to delirium tremens
opuszcza mnie
moc
wszechświat nagle zwalnia
drżę, wtulam się
w koc

złowieszczy na ziemi
betoniarki
cień
słońce ledwo wzeszło
a ja kończę
dzień

kto buduje, pije
dobro pragnie
zła
da łopatę? wstanę
da butelkę?
da

[Dziś tego żałuje]

@Waldemar_Talar_Talar czasami lepiej prawdy nie znać, a już rozbierać to zdecydowanie nie polecam :) Świetny wiersz!

[siedziałam na fejsbuku]

@iwonaroma Kasowanie fejsa oczyszcza, a propos bólu dupy, polecam! Poprawił mi humor Twój wiersz, dziękuję :)

[epitety]

Twierdząc, to grawitacja mnie pokonuje
Zmyślałbym o odwadze
Która pozwoliłaby mi latać
Na pewno nigdy nie miałem skrzydeł

 

Jak nadliczbowy pies
Przywiązany do drzewa
Zwyczajnie, chociaż nie z głodu
A pospolitego żalu

 

Z powrozem szarpie
Na sznurze zęby łamie
Furia i desperacja
Bo nie ma już do czego wracać

 

Jak ten kurwa zwykły
Jebany porzucony kundel
To wszystko aż mógłbym
A tylko niepoetycko zdechnę

[On i Ona (Czas i Śmierć)]

Nie dam nikomu

Mam czy nie

Nie kupię

A na wszystko mnie stać

Poczekam, zasnę

Przyjdzie do domu

Za jakiś czas

Kurwa mać

[Mara]

@goździk Wiersz napisałem dawno temu, a zachował się jedynie angielski przekład autorstwa mojej Przyjaciółki, która to inkarnacja wpadła mi ostatnio w ręce, przypadkiem. Nie sądziłem, tyle energii będzie mnie kosztować kolejne wcielenie PL. Zachowałem nastrój, kilka wersów odparowałem, a i tak rozlany :) Stracony, a i owszem, chociaż to niewyraźna przeszłość, dzięki, o Losie! Pozdrawiam i dziękuję za dobre słowo.

 

Geneza (SMS, z zachowaniem oryginalnej pisowni).

Wg mnie bije to na głowę obie moje wersje.

 

I've left the prison of senses

Forgetting reasoning ways

Walked toward Kadesh-Barnea

Wanting heart fear escape 

I fell asleep cudled by shelter

Where destiny roats cross..

Entwined sin and innocence through moisture walls spin across

And further and deeper in darkness

Full od desire awaiting

So promissed as banned

Spectre, pationate river

Her waters are coming to me 

Messing along wih my dream

Drawning to manage forgetting 

that good is evil here

Elusive posture she got

Wearing not more than a fog..

Denuded from decency

Lazy glazes sends

Her dress half way to accomplish

feast for my eyes

punishing my hand

Wanting me to burn down

Dubbing my temple with thoughts

 

@pathe To bardzo miłe, bardzo dziękuję :)

[Mara]

Opuszczam więzienie zmysłów

Zapominając reguł istnienia

Czas powędrować ku Kadesz-Barnea

Uwolnić serce od strachu

 

Zasypiam skulony pod murami twierdzy

Tu spotykają się ścieżki przeznaczenia

Tu grzech i niewinność spływają po ścianach razem

I dalej, i głębiej, w ciemność

 

Nieskończone krople niezliczonych pragnień

Każda niezręcznego sekunda milczenia

Wszystkie obiecane, spętane zakazem

 

Już wypełniła po brzegi mój sen

Uległość topi w niej prawdę

Że dobro jest tutaj złem

 

Karci spojrzeniem

Każe mi spłonąć

W świątyni anonimowych pragnień

 

Jej suknia w pół do spełnienia