Cała aktywność

@huzarc ;) no nie wiem…obrońca, który wzbudza strach.? ;)

Jako szanty spoko, ale AI nie wie jaki styl mają szanty:)

zęby w ustach ziemi gryzą ciało - chleb a żywe plantacje plemników miażdży w pieprzowym moździerzu Ewa - na krew przeżuta wiara jak resztki po posiłku na szpicach wykałaczek i ta krew jednym haustem wypita śmiech grzech

Witaj - dziękuje za owe śliczny - Pzdr.usmiechem.

@Rafał Hille Jeśli mogę Ciebie uspokoić to również ja akurat jestem posądzany, choć nie mam pewności 100 % w tym zakresie, o 28 lub 29 nie wiem jakiego miesiąca, ale prawdopodobnie właśnie listopada i nie wiem jeszcze którego roku. Co mogą mi zresztą życzliwi kiedyś podpowiedzieć. Mam wrażenie, że sprawdzane to już było wielokrotnie, ale mam wrażenie że te pytania ciągle się powtarzają. A prawda jest najprawdopodobniej zupełnie prozaiczna, jak w Twoim wierszu, siedziałem gdzieś sam i coś sobie kombinowałem, rozmyślałem, może pracowałem, a może się obijałem, może nawet byłem na jakiejś samotnej wycieczce, nawet nie wiem, czy wtedy paliłem papierosa bo nie wiem o jaki rok się rozchodzi :) @Rafał Hille Z filmu Jedna bitwa po drugiej wiem jeszcze, bo i tam była podobna scena, że dodatkowo rozchodzi się o godzinę :) Wiesz która to godzina była :) To też może być sprawdzane, a dodatkowo godzinę zdarzenia, jak rozumiem feralnego, dużo trudniej jest "życzliwie" podpowiedzieć.

@viola arvensis U Ciebie warto, bo wiersz ten jest mega, ale to mega dobry, wręcz wybitny. Jest niezwykle ważne i ciekawe co w nim widzisz po przeczytaniu. To właśnie kwintesencja papierka lakmusowego. No i weź teraz napisz papierek lakmusowy, to bardzo niełatwe jest zadanie. Tobie się udało i dbaj o ten wiersz. Pokazuj go, drukuj, zamieszczaj w książce, propaguj, no co tam chcesz. To jest moja subiektywna bardzo opinia, ale naprawdę akurat co do tego wiersza takową mam.

@tie-break wow, piękna intrepretacja tekstu, wydobyles z niego naprawde nardzo duzo, dosztegajac mnóstwo niuansów! dziękuję za odwiedziny i ta recenzje, pozdrawiam :)

@viola arvensis A mnie to trochę przypomina, co podług katolickiej doktryny dzieje się z duszą po śmierci. W tym sensie, że Pan Bóg nikogo nie karze. To człowiek, widząc własną, obnażoną duszę, sam decyduje, gdzie chce pójść. Epilog jest jednakowoż optymistyczny. I dobrze. PS: Doprawdy nie wiem, dlaczego treść Twojego utworu właśnie z tym mi się skojarzyła, ale to jak najbardziej było skojarzenie pozytywne.

Ona: ty, po co pytano? Moda: wypytywano na wy - typy wadom.

@Amber Dzięki, fajnie że często do mnie zaglądasz, cieszę się :) @Christine To nie utwór, to piosenka :)

Ano... za mało do Nobla, albo - no - doła ma - zona.

@huzarc Skojarzyło mi się, głównie przez ostatni obraz, z bardzo konkretnymi wydarzeniami historycznymi, ale wiersz może metaforycznie opisywać każde ludobójstwo. Łabędzi śpiew jednoznacznie przywodzi na myśl agonię, w której jeszcze dogasa ostatni krzyk, a potem następuje koniec. Utwór ma uświadomić odbiorcy, że spokój, bezpieczeństwo, komfort są zawsze czymś tymczasowym, efemerycznym i ryzyko obrócenia ich w pył przez maszynerię historii nigdy nie znika. Ludzkość jest skazana na powtarzające się cykle przemocy, wojen, gwałtów oraz zniszczeń. W tym tekście bardzo ważnym czynnikiem utrwalającym wspomnniany stan rzeczy jest nieumiejętność przewidywania przyszłości, odsuwanie od siebie odpowiedzialności za nią, a także zamykanie się na prawdę, że TO może nadejść w każdej chwili.

@aniat. aksamitny wiersz o byciu tu i teraz, błogiej świadomości i pełnym odczuwaniu. Śliczny.

@Leszczym bardzo Ci dziękuję za te slowa. Są dla mnie bardzo cenne bo i wiersz jest dla mnie samej ważny. Pomimo swoich przekonań - wróciłeś i to jest coś, bo ja utwierdzam się, że warto pisać.

Akurat z tym stwierdzeniem absolutnie nie zgodziłabym się. W miłości jest miejsce także dla chwil bolesnych i trudnych. Miłość bowiem przyjmuje człowieka i jego życie w całości, z tzw. dobrodziejstwem inwentarza. Jest w niej, oprócz czułych słów, radości kwitnienia, piękna i wzruszeń - również cierpienie, popełnianie błędów, momenty zwątpienia, gniewu, rozpaczy - i przestrzeń na odbudowanie świata po każdym tsunami, na wybaczenie i nadzieję.

Elu, za zaspą chcą psa zazule

@Berenika97 dziekuję ślicznie, pięknie odbierasz wiersz I mądrze. Usciski.

@Leszczym Ciekawy utwór.

@Rafał Hille Dla mnie kluczem jest końcówka, bo ona skupia uwagę na idei czasu, a on jest w tym utworze kluczowy. W kontekście czekania, czas jest obszarem, domagającym się zapełnienia czymkolwiek. Uwaga podmiotu lirycznego wtedy zaczepia się o przypadkowe momenty, które nieoczekiwanie zaczynają drążyć wyobraźnię, ocierają się o randomowe emocje i uruchamiają pozornie niezwiązane ze sobą myśli. Myśli te jednak wyraźnie, w miarę zbliżania się do puenty w wierszu, coraz bardziej nasiąkają zniecierpliwieniem. Ciekawa jest struktura tekstu - naprzemienne przemieszczanie się między probabilistyką a stanem psychicznym. Może - zawiera w sobie potencjał, wynikający z niedoskonałości pamięci. :sam - jest jak hiperłącze do świadomości. Tym bardziej zakończenie wiersza, jako uświadomienie sobie, tym razem samotności w natłoku myśli, zjawisk i obserwacji, będących zapychaczami czasu, zostawia minorowe, dotkliwe wrażenie.

@Waldemar_Talar_Talar ale śliczny

@Migrena Piękne słowa. Czasem myślę, że ta więź nie tyle wyklucza samotność, co pozwala nam ją zaakceptować. Bo wiemy, że ktoś jest z nami i może nas wysłuchać. Pozdrawiam serdecznie. :))))

@Amber dziękuję za zostawienie śladu

@Christine Dziękuję za takie odczytanie — lubię, gdy tekst uruchamia własne skojarzenia czytelnika. Subtelność i domysł często robią więcej niż dosłowność. Pozdrawiam serdecznie.

@Migrena Przeczytałam, się uśmiałam i podziwiałam! Twój kunszt słowa - oczywiście.Masz niezwykły dar do tworzenia metafor, które wyzwalają pokłady różnych emocji. Tym razem śmiechu, refleksji i podziwu dla Autora. Bezustannie jestem pod ogromnym wrażeniem. Pozdrawiam serdecznie! :)))

@Somalija przyjdzie kiedyś na laski:) spokojnie:)