Cała aktywność

@MigrenaTeraz już nie wiem, czy powinnam wrącić swoje grosze. Ale mam nadzieję, że będziesz szczery i wyjaśnisz zagubionej osobie, czy dobrze zrobiłam. Bo ja tylko o wierszu chciałam napisać. Bardziej osobiście, bo taki czas... Pamiętam ten wiersz, z początku sierpnia, bardzo się wzruszyłam wówczas i teraz. Znowu, od początku przeżyłam śmierć osoby niezwykle mi bliskiej. W podobnym pokoju .... Pozdrawiam

@obywatel nie nie głupio, dzięki za komentarz, bo on też sprawia, że Pan się zatrzymał, przeczytał. Ten wpis że "zdjęcie mnie powaliło" to dowód To nie jest gloryfikacja- czegóż, co miałabym gloryfikować? Dramat? Takie dramaty się zdarzają- wybór, i nie wiem jaki, bo tu nie oceniam, a jeśli już to składam hołd- tym którym nigdy nie dane było, aby żyć. A kiedy pisać- jak nie dziś? Dzień Wszystkich Zmarłych

@tie-breakSzczególnie mocne jest to pęknięcie przy “oknie” – jak moment świadomości, że blask nie był dla włóczykija. Pozdrawiam serdecznie.

@tie-breakPiękne domknięcie metafory – deszcz na liściach jako nośnik tej czułości. Bardzo ładne zdjęcie. Pozdrawiam serdecznie.

@Annna2 to będzie straszno głupio ale czy taka gloryfikacja nieszczęścia nie jest przesadna, w sumie to nie wiem czy dokonano aborcji na moim drugim, ale było i jest następne i następne a nawet następnej piszę tak bo za cholerę nie rozumiem przykrości jeśli nie jesteśmy gotowi to tak ale po co tym obdarowywać wszyscy umrzemy i po nas nastepni a jest teraz jakieś 7 miliardów i jeszcze niewinność dzieci - brzydka sprawa jeśli ją wykorzystywać, ale spoko mordercy skazani na śmierć twierdzą o swojej niewinności technicznie w pierwszym wersie nocą noc jeśli nie stanowią w sobie różnicy to przynajmniej oddalonym od siebie o jedno więcej zdanie Zdjęcie mnie całkowicie powaliło w jednym i drugim sensie

@WochenTen obraz światła jako znaku pamięci jest mocny – świeczka jako mały punkt orientacyjny wśród jesiennej ciemności. Pozdrawiam serdecznie.

@WochenPodoba mi się ten obraz swobodnego opadania razem z liśćmi – bardzo jesienny, lekko surrealny. Pozdrawiam serdecznie.

zszedłem na dół po cebulę wróciłem ze łzami

@sisy89To jest delikatne i ludzkie – jakby człowiek chciał zatrzymać ciepło na przyszłe, chłodniejsze dni. Pozdrawiam serdecznie.

@sisy89Czytam to jak szeptany obraz — prosto i melancholijnie, jak mgła o poranku. Pozdrawiam serdecznie.

@Marek.zak1 celne słowa. piękna sentencja. pozdrawiam.

@Alicja_WysockaPodoba mi się ta perspektywa — że światło w nas może zostać nawet wtedy, gdy ktoś odchodzi. Bardzo spokojny ton. Pozdrawiam serdecznie.

@Migrena dziękuję.

Jesień już Już z naszych ścieżek opadł kurz Z letnich dróg Zniknęły ślady naszych stóp Jesień już Wysoko gdzieś żurawi klucz Żegna nas Babiego lata nadszedł czas Jesień już Świat cały już przenika żółć Zniknęły echa naszych słów I Ciebie także nie ma już Jesień już Tylko ten smutny bukiet róż Stoi tam Tam gdzie tak dobrze było nam I tylko ja Wspomnieniem lata żywię się Tylko tam Ciebie przy sobie jeszcze mam Jesień już Na ziemię pora wrócić już Zamknąć gdzieś Wspomnienia te na serca dnie Jesień już Za drzwiami zima czeka już Chłodne dni Nie zabiorą ciebie mi Jesień już Na szybach już maluje mróz Smutno mi Chcę wrócić znów do letnich dni Jesień już Wciąż czuję drganie naszych dusz O tobie śnię Wspomnieniem lata przywołam cię ....przywołam cię ...jesień 2025

@Annna2 to jest po prostu wstrząsający i mistrzowsko napisany tekst. ujęłaś w nim cały ogrom bólu, dylematów i społecznego osamotnienia, zderzając romantyzm ulotnej nocy z brutalnym symbolem "wieszaka". niesamowicie doceniam Twoją odwagę twórczą i siłę, z jaką potrafisz te niewypowiedziane łzy zamienić w tak głęboki i poruszający "Pomnik". Aniu. poruszający bardzo. pięknie napisany.

@Alicja_WysockaPodoba mi się ten motyw “nie zamykaj mnie w tytule” jest w tym dużo delikatności i spokojnego ruchu — jakby wiersz naprawdę był żywą istotą, która rośnie sobie w swoim tempie. Pozdrawiam serdecznie.

@Natuskaa -dziękuje - @Berenika97 - dzięki -

@Amber @Amber @Tectosmith @Alicja_Wysocka @KOBIETA @Annna2 @Migrena Dziękuję wszystkim za obecność i ślad refleksji :) @tie-break Szczególnie mi miło za Twój interpretacyjny esej. Próbujemy zrozumieć naturę stworzenia i zniszczenia, oraz naszą świadomość w tym wszystkim, między logiką liczb sformułowaną przez fizykę a potrzebą zrozumienia idące inaczej, przez strukturę języka ku metafizyce. Pozdrawiam:)

@Alicja_WysockaJa w myślach nie miałem drugiego człowieka, ale wiersz jest napisany tak, że i to pasuje. Najistotniejsza tutaj jest własna interpretacja i towarzyszące jej emocje.

@Annna2 Refleksja i głęboka zaduma, emocjonalny, szczery i niepokojąco bezpośredni wiersz, który dotyka spraw fundamentalnych. Mówi o miłości, cielesności, odpowiedzialności, lęku przed życiem i jego przerwaniem. Widać jego zawieszenie w doświadczeniu bólu i wahania między życiem a śmiercią, między bliskością a odrzuceniem, które stara się zrozumieć.

Witaj - zgadza się - można różnie interpretować - miło że czytasz - Pzdr. Witam - chodzi o miłość - fajnie że czytasz - dzięki - Pzdr.serdecznie. @Natuskaa - @huzarc - @FaLcorN - dzięki -

@Tectosmith dziękuję.

@Tectosmith Dziękuję. Literówki i ciągłe poprawki to moja przypadłość.

Witaj - zgadza się - prawdziwy - dzięki za przeczytanie - Pzdr.

Dworzec, przypadkowe spotkanie, spacer, bo wiosną nocą jest tak pięknie. Noc w motelu- na niebie tyle gwiazd , wiesz? Powiedz, dlaczego nas nie chcesz? -"Kochać to raczej cholernie przykre uczucie". Dlaczego dlaczego taki jesteś? Nie mogę mieć tego dziecka, nie podołam, nie mam pieniędzy. Los jak trzos, lekarz, czy może wieszak? Snu motyle robią to latami. Kołyszą liśćmi na wietrze, wzruszają tylko powietrze. Tańczą mgłami na wskroś wieszani ich łzy nigdy nie są pieszczone. Czy zmieszczą ich dłonie?