Na krawędzi cierpienia

uczę się życia
w samotności rodzą się słowa
którymi przeszywam niemym krzykiem
nabrzmiałą ciszę w poszukiwaniu sensu

umykał mi dotychczas i nadal
nie potrafię wyśledzić choćby
jego cienia

jest tylko teraz i wczoraj nie zawsze szczęśliwe
pamięć z czasem przyobleka się szatą białych plam
jutro niewiadomą o której przestałem myśleć

czas podąża ja zostaję w tyle
nie mam się po co spieszyć
zbłąkany umysł płata mi figle

wiem dlaczego żyję mimo iż mogło inaczej
domyślam się dlaczeg
lecz jak – na to pytanie dotychczas

pozostaje tylko poezja
świadek chwili
którą uwieczniłem

nikt nie słucha
nikt nie wie
czy kiedyś to się zmieni

nie czuję się nieszczęśliwy
nie wiem tylko jak mam żyć
gdy nie wiem do czego zostałem stworzony

życie jet drogą która nigdy nie ustaje
dopóki nie dobiegnie końca
wtedy przynajmniej będę…
taką nadzieją takie we mnie pragnienie
tylko co mam zrobić z dniem dzisiejszym

Łodź 2003.11.04

proszę się nie przejmować tymi komentarzami/piszesz przepięknie o miłości /może tylko trochę skróć ale to moja sugestia/zauwazyłam ze czego najbardziej nie rozumiem tutaj jest piękną poezją/popatrz na wielkich jak oni potrafili pięknie pisać o miłości i zrozumiale/pisz tak dalej
pozdrowienia z zielonej góry dla poznania
krystyna

no pięknie bardzo mi się podoba....tylko/:

...nie wiem tylko jak mam żyć
gdy nie wiem do czego zostałem stworzony ....powtarza się slowo "nie wiem"..troszkę razi gdyby nie to to mniam cudo...może zastąpić innym słowem bo się gryzie...lubię taki rodzaj poezji proszę tak dalej ..pozdrawiam