Skrzypek

Ułamek sekundy rozbrzmiewa faliście
czuję jak rośnie i maleje - nadzieja
jak piorun zimny po plecach przebiega
jak czuły dotyk prawdy do snu kołysze

Tak powstaje świat, zburzony wyrasta
na cztery strony przyćmiewa światło
buduje historię, tam człowiek umiera
Ktoś krzyczy i płacze

Słychać w tle mazurka, idą następni
twarze schowane w szarości w dłoniach
idą na ślepo za głosem serca
naprzeciw siebie, zakołysała się ziemia

I cisza nastała... skończyły się nuty
smutny skrzypek milczy na scenie
a potem grzmot oklasków
a potem w ciszy skupienie

dla mnie bardzo dobrze... wyrzuciłbym jedynie 'a potem' z ostatniego wersu
pozdrawiam

Dziękuję Michale, pomyślę nad tym ostatnim wersem, ale jak to często mówię - takl mi serce podyktowało :)

Pozdrawiam serdecznie

Dla mnie też b. dobrze, ale w ostatnim wersie zostawiłbym "a potem" (powtórzeń nie należy tępic, bo to środek wyrazu w tym kontekście jak najbardziej na miejscu). Zastanowiłbym się jednak nad zmianą wyrazu "skupienie" na jakiś inny ("w ciszy skupienie" nie brzmi mi najlepiej).

Pozdrawiam serdecznie

Piotrze - nie rozumiem słowa "faliście" - poza tym wiersz ma swą formę i tylko słuchać tego skrzypka - a dla mnie to było drzewo w okolicy, którego chodzili jacyś tam i znikali - burzył i wyrastał świat - póki grzmot oklasków i ciszy skupienie - ale to tylko interpretacja i sebiektywne zapatrzenie

serdeczne pozdrówko W_A_R