Bez naszej zgody

z krzykiem tlić się zaczęło
zamglony dzień je przywitał
czy chce mieć oczy niebieskie?
nikt nie pytał

zarży jak widmo o brzasku
los mu księgę przeczyta
jak ślepiec pójdzie przed siebie
nikt go nie spyta

wykrzesa kruszynę ciepła
gdy słońce rankiem zaświta
by miało drogę łatwiejszą
bo nikt nie pyta

turbina uparcie się kręci
przeplata warkocze wody
iskrą światła znikniemy
bez naszej zgody

Właśnie ..co my tam możemy ..niewiele od nas zależy ..
Rymiki i forma moja ulubiona ...
„iskrą światła znikniemy
bez naszej zgody „

Nic dodać nic ująć .

Leonie!
Dziękuję i pozdrawiam

+

Podoba mi sie,.. bardzo zgrabna końcówka: Pozdrawiam_Agata

początek przypomniał mi pierwsze strony z "Czasu utraconego"S.lema tom II
ale całość tej opisanej drogi życia trafia do mnie
pozdrawiam
piotrbierzynski

Bardzo poważny, interesujący i podniosły wiersz. Czasem mozna ubrać w kilka słów taki ogrom, jakim jest istnienie i moim zdaniem znakomicie Ci sie to udało. Pozdrawiam serdecznie.

czegoś mi tu brakuję...hmm...może twój autograf byłby dobry;)...ale tak na serio to bardzo ciekawie ująłeś temat i w dodatku bardzo indywidualnie...moim zdaniem wiersz jest bardzo dobry...

choć się turbina uparcie kręci
- drogę wybieram w każdej chwili.
Nade nmą przecież czuwają święci
a mimo to - drogę mogę pomylić

egzystencjalne ptanie: czy ja sam mogę swoim losem kierować?
wiersz podoba mi się

Bardzo bardzo dziekuję wszystkim, którzy zechcieli poświęcic mi chwile i przeczytać ten tekst. Bardzo się cieszę z tak miłych komentarzy. Pozdrawiam wszystkich cieplutko
Jacku - na pewno czymś tam w swoim życiu możesz posterować co nie zmienia faktu, że nie jest ono łatwe i nie mamy wpływu ani na jego początek ani na koniec... niestety...
Pozdrawiam ciepło

też jestem na tak - odrobinę nie pasuje mi ostatnia strofa... może zbyt prosta, ogół jednak zdecydowanie na +
pozdrawiam

Michale. Dzięki za komentarz i za to, że przeczytałeś. Pozdrawiam..))