Zawstydzając czas

Pewnego razu Adam spotkał Ewę,
(stworzenie dwojga, to był dobry pomysł)
objął, przytulił najwspanialszy prezent
i doczekał się Linga swojej Joni.

Drzewa wstydliwie zasłoniły liściem
oczy, zwrócone na perły natury.
Kwiaty rozkwitły, a zwierzęta wszystkie
zaniemówiły przy obrazie cudnym.

Z roziskrzonymi oczami spleceni,
trwają do dzisiaj, od zarania świata.
Jeśli tak nie jest, to dlaczego, przemyśl.
Do kroćset diabłów, powiedz temu basta.

"nie wielu wie - więc by ich przyszpilić
przed Ewą była inna kobieta
którą Bóg nazwał, jakoś tak - Lilith
lecz jej historią wodzić - to nie takt
bo wspak do Ewy, wspak do Adama
w swej beznadziei była ta dama"

hihihih - sorka wtrącenie, gdzieś o tym przeczytałem

a Twój wiersz Leszku - luksio

z ukłonikiem i pozdrówką MN

A ja powiem - miodzio, jak zresztą każdy Twój wiersz w tym temacie. Pozdrawiam romantyczną duszę.

Straszne! :)

a ja powtórzę...miodzio i dodam jeszcze luksio ;)...jakże różne rymowanie porównując Twój wiersz Leszku z wierszami Messy :)) ale u każdego z Was znajduję coś ;) co powoduje,że wracam do waszych utworów i czytam i szukam następnych :))

vitai

słówko odnośnie "linga"
myślę, że Bachelard (a i ja również) wolałby poczuć właściwą temu pojęciu-symbolowi męskość, a wystarczyłoby przecież (zgodnie chyba z rodzajem gramatycznym tego słowa) napisać:
i doczekał się Linga swojej
(chyba, że o czymś nie wiem i Adam (jak Kopernik i emsi Skłodowska) była kobietą?


Ewę - prezent (e-e:e-en)
pomysł - Joni (o-y:o-i)

liściem - wszystkie (i-e:y-e)+ść:st
natury - cudnym (tu:y-ud-y)

spleceni - przemyśl (pe-i:pe-y)
świata - basta (a-ta:a-ta)

w zwiazku z powyższym:
czy "Naturalność", "czystość" pierwszych współbrzmień jest tu macona wg jakiejś zasady (procesualność?) czy...

jeszcze o rymie
listki->liście - wszystkie niezachwyca
bo inne Parki całkiem ciekawe

ogólnie: niedosyt

novak

Dziękuję, rzeczywiście masz rację, Linga jest zdecydowanie rodzaju męskiego. :)



Ostatnie swoje wiersze rymuję niedokładnym rymem samogłoskowym (asonansem), jednakże i tu rozmyślnie wplatam jak to nazywasz "nieczystość" pierwszych współbrzmień, uwzględniając jednak fonetyczne podobieństwo wyrazów.

Wg podręczników fonologii "i" oraz "y" są to dwa warianty pozycyjne jedego fonemu. W przypadku "ę" oraz "en" wykorzystuję podobieństwo w nosowości głoski "e". Reasumując wykorzystanie ich podobieństwa fonetycznego jest jak najbardziej na miejscu.

Dziękuję za obszerną opinię i pozdrawiam. Leszek :)

Witku widzę, że rodzi Ci się temat na kolejny wiersz. Pozdrawiam Leszek :)

Dawno Cię nie czytałem pod moimi wierszami, a wpisy zawsze są takie miłe, że nigdy ich dość. Pozdrawiam Leszek :)

Straszne! :)

W połaczeniu z uśmiechem nie wiem co o ty wpisie myśleć. Pozdrawiam Leszek :)

A ja w Tobie Lidziu nieprzerwanie odnajduję romantyczną duszę. Dziękuję i pozdrawiam Leszek :)

Autorze,

z tymi asonansami tośmy się chyba rozmineli. bo współbrzmienia samogłoskowe są tą "czystą" częścią rymu.

pytałem się o to, czy proces odniewinniania, "uspołeczniania" przedstawiony nawet trafnymi obrazami, jest na poziomie fonetycznym - w miejscach tak wyeksponowanych, jak klauzule, oddany jakimś symbolicznym-przecież "zanieczyszczaniem" spółgłoskami?

jeśli, tak to + za rymy, jeśli nie - pomyśl o tym przy następnych rym-owian-kach

pozdraviam
novak

Witku widzę, że rodzi Ci się temat na kolejny wiersz. Pozdrawiam Leszek :)

Leszku o Lilith gdzieś już pisałem, ale temat warty napisania, może razem spróbujemy?
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Byłbym zaszczycony Witku. :)

Myślę, że chodzi o połączenie ogranej treści ze średniowiecznym patosem?
Gdybyś chociaż pozbył się tych patetycznych przymiotników!
Może więc krótko, przedświątecznie, wyrażę co mam na mysli:

Już tytuł "Zawstydzając czas" zapowiada, że w wierszu będziemy mieć
do czynienia z wizją równą misjonarskim uświadamianiem nowoodkrych plemion
w Am. Południowej których przedstawiciele latają po dżungli
z gołymi tyłkami, bez najmniejszego cienia wstydu z tego powodu.
Jak widać, wstyd to pojęcie względne i narzucane nam od urodzenia przez monopolistycznych fabrykantów majtek, slipków i staników w celu zwiększania dochodów ze sprzedaży bielizny.
Potem mamy jeszcze: najwspanialszy prezent, roziskrzone oczy i obraz cudny - Autor wyraźnie uparł się wmówić nam na siłę o jakich to pięknych rzeczach prawi :) A są one utarte, mało odkrywcze i jakby przeniesione żywcem z lekcji w gimnazjum - obecnie rozważa się gatunki triseksualne, tetraseksualne i więcej, gdzie do aktu prokreacji potrzebnych byłoby kilkoro przedstawicieli innych płci. - Wyobraźmy sobie zazdrość trzech osobników o czwartego, który zdradza ich ustawicznie z trzema innymi. Albo ślub: on, ona, ono i oniątko
mówiące chórem sakramentalne: tak! Potem zabawę i upojną noc poślubną
w apratamencie z wielkim, czteroosobowym łożem :)
Tymczasem wiersz powiela to wszystko czego napisano na ten temat do tej pory tysiące,
włącznie z patosem sprzed setek lat (zawstydzajac czas, obraz cudny, itp),
na domiar złego rażą w nim takie perełki jak bardzo dziwaczny
obrazek: "z roziskrzonymi oczami spleceni" albo:
"drzewa wstydliwie zasłoniły liściem oczy, zwrócone na perły natury".
W tym drugim przypadku "perły" proponowałbym zamienić na "klejnoty"
bo byłoby jeszcze śmieszniej i zastanawiająco, bo przecież
Adam dyndał nimi jeszcze zanim spotkał Ewę? :

Noc buntuje, oddala. Bo o czym śni Adam,
że co rano się budzi ze sterczącym prąciem?
Marzyła mu się zebra? Otwarty pysk gada?
Młoda lwica w strumieniu o świcie na łące?

- Tak nie mogąc przeniknąć adamowych myśli,
Bóg wniósł w dzieło stworzenia niewielką korektę:
by lepiej kontrolować ów nadranny wytrysk -
podłożył mu do łoża, kiedy śnił, kobietę.


Miło mi, że odsłoniłeś swoją prawdziwą twarz. Wydaje mi się, że tak jest chyba lepiej, aniżeli ukrywać się z nic nie wnoszącymi opiniami pod innym nickiem. Zauważyłem tą Twoją dziwną manierę już pod innymi wierszami. Co do merytoryki, kompletnie się z nią nie zgadzam, jednak szanuję Twoje zdanie, poza w moim odczuciu chamskim "wierszem" na zakończenie przydługiego wywodu. już kiedyś pisałem, że tacy jak Ty dążą do tego, aby ukazujące się słowa były nowatorsko głupie lub niezrozumiałe dla nikogo. Jak w pewnym opowiadaniu science fiction, gdzie o wydaniu jakiejkolwiek książki decydował komputer, który oceniał innowacyjność, mając w swojej bazie wszystko co napisano. Wspomniałeś akt miłosny, widzisz i tu się różnimy. Twoje sugestie znudzonego literaturą miłosną poety, wskazują drogę wyuzdanych rozkoszy mówiąc, że w normalnym akcie nie ma nic odkrywczego. Ja jednak w tym banale potrafię się spełnić i tak jak wielu czasami napisać, tak po prostu, że jest piękny, cudny, bo takim go widzę. Nie będę bronić wiersza, bo jest jednym ze starszych i rzeczywiście jest w nim nadmierny patos i pewnie dzisiaj juz tak bym nie napisał, ale we wskazanym przez Ciebie kierunku nie pójdę i nawet nie zamierzam tak myśleć. pozdrawiam świątecznie Leszek. :)

Mylisz się - właśnie tacy jak Ty dążą, to znaczy nie dążą do niczego powielając na okrągło
to samo. Gdybyś powyższe słowa napisał 300 lat temu - owymi niezrozumiałymi głupcami
z Twojego przykładu byliby wszyscy muzycy, pisarze, poeci i malarze którzy dziś
są klasykami kultury. To samo tyczy matematyków, chemików, astronomów, fizyków. Stanowisko które wyrażasz jest bliskie średniowiecznemu stanowisku Inkwizycji,
na szczęście bez jej mocy wykonawczej :)
Zaś prawda jest taka, że obraziłeś się na krytykę wiersza, choć sam przyznajesz, że
napisanego dość dawno i dziś byś go już tak nie napisał? Skoro Tobie, jego autorowi,
przekaz jawi się jako przestarzały i nieudolnie napisany - to czemu masz o to samo
pretensję do czytelnika? Co do sposobu pisania - jesli piszesz o czymś
"piękne, cudne" to ktoś inny może opisać to samo jako "brzydkie i mało ideallistyczne".
Właśnie to miał udowodnić mój przykład z Ewą jako łatką do Adama który śniąc w nocy
"wymykał się spod kontroli" (zresztą, tak jest do dziś) i jest w tym jakaś część prawdy,
bo gdyby było inaczej - Bóg nie stworzyłby Ewy a jeśli, to razem z Adamem a nie dopiero
po jakimś czasie. Tak nawet prastare legendy dopuszczają do siebie podobną myśl,
tymczasem Ty piszesz:"nawet nie zamierzam tak myśleć".

Chciałbym też, żebyś zauwazył przy okazji swojego "swiętego oburzenia":
obraz negatywny w swoim zapisie potrafi wzbudzić w czytelniku odwrotnie
proporcjonalne do treści emocje i dać pozytywny efekt :)

Pozdrawiam.

Nadinterpretujesz fakty. To raczej tacy jak Ty są współczesną inkwizycją, palacą piszących klasycznie na stosach swoich teorii piękna. Masz rację, że bez odkrywców nowych technologii, trendów, świat dreptałby w miejscu, lecz Ci odkrywcy tworząc nowe, pokazywali światu coś co stworzyli przekonując do swoich odkryć, lecz nie negując wszystkiego co było. Ty postępujesz właśnie w ten sposób, że negujesz w niewybredny sposób tych co piszą klasycznie. Czy to nie przejaw właśnie inkwizytorskich zapędów? Ja nie obrażam się na krytykę moich wierszy, wręcz przeciwnie, po to jestem na orgu aby jej wysłuchać. Jednak nie przyjmuję jej bezkrytycznie, broniąc czasami własnego zdania, jeśli o jego słuszności jestem przekonany. Wkładasz w moje usta coś czego nie powiedziałem. Powiedziałem, że teraz napisałbym zapewne ten wiersz inaczej, lecz nie, że jest on przestarzały i nieudolnie napisany. Zacytowany mój fragment wypowiedzi "nawet nie zamierzam tak myśleć" dotyczył narzucanej nowomody, do której nie jestem przekonany. Pozdrawiam Świątecznie Leszek

Sam negujesz Kalsyków, niemiłosiernie okaleczając to co zostało już powiedziane
w piękny sposób a nic nie dodając do tego od siebie, człowieka z XXI wieku.
Jeśli uważasz się za klasyka, to musisz szczególnie wysoko podnieść poprzeczkę swoich ambicji i nie mieć
pretensji jeśli komuś znającego Staffa, Rimbauda, Baudelaire`a Twoje wiersze
nie przypadają do gustu bo widzi w nich tylko nieudolną wtórność tematów i formy Tamtych.

"Ty postępujesz właśnie w ten sposób, że negujesz w niewybredny sposób tych co piszą klasycznie."
Uważasz, że tylko Tobie dana jest jakaś łaska i dlatego uważasz autora piszącego
w innym stylu za niegodnego nazywania się Poetą? Niby sam nie potrafiłby pisać
klasycznie, patetycznie więc atakuje tych Natchnionych, wzdychających do własnego cienia?
Ja na przykład potrafię pisać jakkolwiek:


* . * . * . * . * . *

Umarła gwiazda, het, w łożnicy gwiezdnej
I martwą była nim nasz świat stworzono.
Na lód zastygły w jej źrenicy srebrnej:
Przysięgam kochać Cię, ma przyszła żono
Wieczniej i jaśniej.

Przysięgam na pamięć
Istnień minionych, których była słońcem:
Nigdy nie zmienię się jak ona w kamień
I usta zawsze mieć będę gorące!

A jeśli kłamię, jeśli słowa lecą
Od wygasłego lub zmiennego serca -
To cieniem jestem tej gwiazdy daleko
Co w nasze oczy nocami się wwierca.

Lecz patrz: ucieka świtem gwiazda płocha
A ja zostaję i kocham cię. Kocham!


* . * . * . * . * . *

Wszystko się kiedyś kończy, lecz nie to jest straszne:
Tak trzeba - skruszyć suszki pod świeże kobierce
I goryczą użyźnić przełamane serce -
Najgorsze jest, że nie wiesz, kiedy miłość gaśnie!

Kiedy ten dzień ostatni? Ta ostatnia chwila?
Przecież ranek jak co dzień ze snu cię budzi,
Jak zwykle wiatr oddycha i słońce się trudzi -
Wszystko takie same w tej chwili, gdy przemija.

Lecz nagle patrzysz? Właśnie odeszła daleko:
Miliony kilometrów! Na granice wzroku!
Po niebie nocnym płynie rozgwieżdżoną rzeką.

I nawet nie zdążyłeś zapamiętać oczu.
Ostatniego spojrzenia schować pod powieką.
Po raz ostatni wchłonąć zapachu jej włosów.


* . * . * . * . * . *


Z wulkanicznej donicy, pod powietrza sufit
Na świat pnie się roślina Niezgłębionej Toni,
W liściach srebrzą się grzywy słonych, morskich koni,
Uderzają kopyta rytmicznie o tufit.

Zamiast iskier spod kopyt lecą perły koniom
I spadają na rafy niesione prądami,
Gdzie wychudłe płastugi łapią je ustami
I unoszą ku światłu i człowieczym dłoniom...

Znowu śniłam, że jestem poławiaczką pereł
A pode mną rozkwitał tufitowy żonkil,
Pochwyciłam go w swoje umęczone ręce

I szczęśliwa płynęłam ku niebu i słońcu...
Świt. Zbudzona na wodno-powietrznej granicy
Chowam ręce za siebie - macki ośmiornicy.


Brawo, brawo, brawo autoreklama znakomita.

Przyjrzyjmy się tym wiekopomnym dziełom:

Ad. 1: Treść bardzo ładnie skomponowana, ale czyż nie na tym portalu słowa "kocham cię" są na indeksie, a zwłaszcza banalnie powtarzane. Gwiezdnej-srebrnej czyż nie jest klasycznym rymem gramatycznym? Chyba poza tym zbyt nachalny patos wyziera z tego wiersza, ale wybacz może się nie znam i jest to klasyczny przykład kali-kalemu.

Ad. 2 i 3: Zgrabne sonety pisane 13-tką, o wyszukanej treści, lecz i tu rymy psuja cały utwór odciągając od pięknych treści: budzi-trudzi, prądami-ustami, koniom-dłoniom, to typowe banalne rymy gramatyczne, natomiast serce-kobierce w opracowaniach o rymach częstochowskich jest przykładem bardzo często przytaczanym.

Nie będę więcej polemizować z mistrzem, gdyż ciągle się uczę o ile czas na to pozwala. Nie bedę tak jak Ty licytować się co zrobiłem lepiej, ale poczytaj moje wiersze, może i w nich znajdziesz coś, czego nie zaopiniujesz jednym stwierdzeniem "straszne". Życząc w te święta Tobie literackiego nobla, gratuluje talentu i ślę serdeczności. Leszek

Dziękuję Sokratex'ie za obszerne wyjaśnienia i oczywiście za nauki. Pozdrawiam serdecznie Leszek :)

Dziękuję Sokratex'ie za obszerne wyjaśnienia i oczywiście za nauki. Pozdrawiam serdecznie Leszek :)