Azyl

Podnoszę twarz
Znad przeraźliwie prostej
Linii życia,
A może to tylko linia między
Płytami chodnika?
Kawałki mojego życia...
Spomiędzy
Wyrasta rachityczny,
Choć jeszcze zielony
Badyl,
Któremu wydaje się
Że może dotknąć nieba,
Jeśli tylko oszuka czas.
Osaczona
Rzeczy-oczywistością
Zamykam oczy,
Szukam azylu,
Który
Nieskuteczna wyobraźnia
Zamknęła na siedem spustów....

Wymowa wiersza koresponduje z nickiem ;) ale to nie zaleta (w moim mniemaniu).
Myśl główna, wyrysowana wprost, jest naiwna, i takoż przedstawiona (oczywiste aż do bólu elementy 'świata przedstawionego', choć zapewne szczere, raczej działają wbrew uwiarygodnieniu przekazu, a na pewno odbierają tekstowi siłę pobudzania wyobraźni czy emocji czytającego).
Radzę zacząć jednak w dziale niżej - tam jest więcej komentarzy i można się uczyć; tu skończy się zapewne na milczeniu.
pzdr. b

Symbolika bez uzasadnienia – skąd spust w badylu? Skąd te całe porównanie socjologiczne?
z ukłonikiem i pozdrówką MN