We mgle

Mlecznobiała papka zaciemnia wzrok

Na nosie chwieją się binokle zaparowane
Zbyt głębokimi wdechami i wydechami
Kiedy życie haustami piłam

We mgle zbyt intensywnych oddechów
Potknęłam się o wystającą dumę

Wola mocy nie przenika kłębów
Brzytwa ratunku niewidoczna

I wszystko mgliste, i wszystko rozmazane
Perspektywa upadku i chęć powstania

Przyzwyczajonej do pejzaży mlecznobiałych
Ciśnie się na usta
Pamiętam jak przez mgłę
Milczę.

Podziękowania dla Stanisławy :)

Fajna końcóweczka :)
pozdr

Bardzo przyjemnie się czyta przy dźwiękach The Smiths.
Jestem na tak, lubię wierszę z klimatem.

Pozdrawiam serdecznie

to trzeba przyznać, że wiersz z klimatem, dla mmnie najlepszy wątek realistyczny parujących okularów, znam z autopsji,
puenta bardzo orginalna

dobitne milczę na koniec z mojej strony


nisko się kłaniam i pozdrawiam

Bardzo przyjemny wiersz. Nie mogłaś lepiej zakończyć...

Serdecznie pozdrawiam!

Jestem bardzo wdzięczna za odwiedziny i komentarze :) W warsztacie świecilo pustkami, więc tym bardziej jestem mile zaskoczona.
Pozdrawiam!

kochaniee, bo do warsztatu mało kto zagląda! poddoba miesie twój wiersz z plusem Es

Mnie też bardzo się podoba;Bardzo ładnie napisany wiersz.
Pozdrawiam wieczorkiem. EK

Dziękuję Stanisławie i Ewie... :] I to błąd, że mało osób zagląda do warsztatu! W końcu "musimy sobie pomagać" (Sami swoi)
Pozdrawiam melodią mgieł nocnych!