Mezalians

Na przechadzkę młody wąż
Wypełzł sobie w noc majową,
Miękko mchy łaskoczą brzuszek,
Aż tu spotkał cud jeżową.

Ona lekko przestraszona
W kłębek się zaczyna zwijać,
A tu pręży się i mizdrzy
W gadzim tańcu przed nią żmija.

Pomyślała, więc jeżowa,
Noc czarowna, księżyc świeci...
Może trochę jest obleśny
Ale chcę mieć z wężem dzieci.

I znaleźli cichą przystań
Długi rów, lecz za to ciasny
Tam urodził im się synek
Dostał imię - drut kolczasty.

Ale super! Dzięki.Humor mi się poprawił na cały dzień.
Pozdrawiam. D.

bardzo mi się podoba, szczególnie zakończenie jest tyle zabawne,ile niespodziane.
dodałam do ''ulubionych'' Pozdrawiam bardzo serdecznie i czekam na dalsze wiersze.
E.K

ha ha ha

Dziękuję Dziewczyny. Cieszę się, że Was rozbawiłam.

To sobie poprawiłem humor :) świetne 

Dziękuję Marcinie, bardzo się cieszę.

Kiedy to było. dwanaście lat temu

:)

Nie .. Cztery godziny temu ;) ale znów mnie obudzili więc buszuję po forum może znowu coś odkopię :) 

To są najstarsze 'dzieci' ale przyznaję się do nich, są przecież moje :)

   Co niektóre mają nierówne rączki i nóżki, czasem są krzywe lub garbate. Nie miałam wtedy jeszcze pojęcia o średniówkach, rymach gramatycznych i wielu innych ustrojstwach.

Czasem dobra jest niewiedza za to wena, humor prosty i człowiek tak zwyczajnie się uśmiecha :) 

pozdrawiam 

Marcinie, najlepiej jak jest wszystko razem. wiedza, wena, talent, pomysł.

  Po latach pisania doszłam do wniosku, że wszystkie te rzeczy razem, w jednym czasie rzadko się spotykają :)

Święta racja, Alicjo, odczuwam to szczególnie w ostatnich czasach, bo niby wiedza jest, trochę talentu może też, ale z tym pomysłem to bywa ciężko, a były czasy, że kilka wierszyków dziennie nie należało do rzadkości.

Ale podobno nadzieja umiera ostatnia. ;))

ps. no, nareszcie przestanę kopać w internecie w poszukiwaniu, kto wynalazł drut kolczasty ;)

Pozdrawiam :)

AD

Witaj Andrzeju,

Też mam ten etap za sobą. Ojej, jak ja się wtedy cieszyłam.

Minęło kilkanaście lat pisania (fakt, może się zwyczajnie wypisałam, jak długopis) Jednak teraz, gdy zaczynam pisać, wszystko chcę wziąć pod uwagę. Nie chcę rymów gramatycznych, nie chcę metafory dopełniaczowej, muszę pamiętać o średniówce, stopach akcentowych, ilości sylab, dobrej puencie. Unikać ogranych rekwizytów, ufff... końca nie ma.

No i kiedy już tyle wiem, to odechciewa się pisania :)

Pisać tylko dla samego pisania, cokolwiek, byle jak, aby było, codziennie - to otępianie pióra i spadek formy. A poza tym, trzeba się dać stęsknić, prawda? 

Pozdrawiam i dziękuję :)

Święta prawda Alu :)

Może z tym spadkiem formy to nie do końca tak jest, bo  to trochę jak z wprawkami przy nauce gry na instrumencie, ale samo pisanie  już tak nie cieszy.

Pisanie wierszy porównałabym raczej do komponowania muzyki.

Wprawki i ćwiczenia uczą nut, opanowania instrumentu, techniki.

Nie można każdego brzdąkania uznać za nową kompozycję, tak jak i paru przypadkowych zdań, za wiersz.

Wprawki i ćwiczenia muzyczne są irytujące dla otoczenia.

Najlepiej ćwiczyć jak nikt nie słyszy. Podobnie jest z pisaniem, pisać można, nawet kilka razy na dzień, ale nie pokazywać wszystkiego ludziom, bo nas znienawidzą :P

Dziękuję i pozdrawiam :)

No i masz rację :)

O tym właśnie pisałam i inaczej nie uważam.

A czy  ja mówiłam o pokazywaniu ? ;)

Czasami trudno mieć dystans do tego co się robi. Wydaje mi się, że coś już jest już skończone gdy tymczasem inni uświadamiają mi, że od tego by  zaczęli - tylko teraz nie mówię o pisaniu :)

Ja również pozwoliłam sobie na dość częste zamieszczanie swoich wierszy, może dlatego że chciałam poznać opinię innych na temat tego co już zrobiłam.  Tylko nieliczne zamieszczone tu przeze mnie wiersze były pisane  na bieżąco :)

Teraz zwolnię z całą pewnością, mam zbyt dużo obowiązków.

Pozdrawiam ciepło :)

Bożenko, to jest moje zdanie i nie miałam na myśli konkretnych osób, mówiłam przede wszystkim o sobie.

W przeszłości rwałam się do wstawiania jakby od tego zależało moje szczęście, przeszło mi to i bardzo mi to odpowiada. 

 Również ciepło :)

Alu ja też pisałam tylko o sobie i tylko stwierdziłam fakt - zamieszczałam prawie codziennie :)

Ale teraz muszę do obowiązków :)

No tak, proza życia, ale poezji nie porzucaj.

Pracuj dwie godziny na godzinę i trochę czasu zaoszczędzisz :)