nie wrócę do domu

niezwiązana
obietnicą jeszcze
przelewam na papier
łzy swej samotności
potem palę

krzyżuję
drogi nieznanych
ludzi
wciąż czekają
na mnie

nie pójdę w białej sukni do ołtarza
nie będzie ofiary z dziewicy
umarła
nie krzyczcie!
odeszła

nie patrzyliście nawet

miała
i suknię
wybieloną z brudu
i bukiet
uwiędłych kłosów późnoletnich
i welon
kryjący twarz
wciąż poparzoną

nie widzieliście oczu



i szła
przed siebie
depczac gwiazdy złote
drobnymi krokami
po niebie

nie wrócę
wołała
do domu

Agnieszko Gruszko - napisałaś wspaniały wiersz. Następny który wbił się we mnie jak japońska szabla.
pozdrawiam cię bardzo - Mirka

Znów emocje...Agnieszko, czasem poddając się im przegadujemy tekst, ale chyba już Ci to pisałam...
Nie powinnam rozkładać na części, nie mogę jednak nie wspomnieć, że druga strofa bardzo dobrze napisana.
Jak zwykle, klimat mi bliski, pozdrawiam serdecznie, agnieszka