Cud

Cud pierwszy

koisz ból spokojnymi falami oceanu

słychać diabloniebiański charkot syren

zgniłe ciała topielców wypełnieniem kurhanu

cudoskórcy obrzmiałymi członkami i snem

porządek Luny wprowadza chaos

morska piana tęczą jest krwawą ma nos

dawno zalała szczęśliwych nieszczęśliwców

wszystkich których ukocha los

 fale cicho acz ostro mruczą:

duchu bezduszny twoja inteligencja

zaprzęgła energię w rydwan koła  lat

stwarzając giganty i karły  a

czerń piekielna i tak zamieni się

w szlachetny byt

Marzec 2016 r. Justyna A. 

Przypomniała mi się andersenowska "Mała syrenka" :)

Tamta była dobra - ludzka. Te syreny są drapieżnikami i wykorzystują swoje piękno, aby dręczyć. To ci dopiero szelmy. ;)

Herbie, tak ma nos, bo morska i fale się piętrzą, jak nosy a z nich ich krew tyle ze błękitna, wszak to nie ludzie? Tęcza pojawia się, gdy swiatło i woda się łączą. Tutaj słońce zachodziło czerwono - z błękitną krwią dało "krwawą tęczę" 

To wyjaśnię wersem z wiersza: 

Chaos - brak porządku, Luna - przypływy i odpływy morza, stąd i kurhany odkrywają się,  czasem i topielcy.  To tajemnica istnienia tajemnicy. Pozdrawiam. Dziękuję za komentarz. J. 

 Herbi, Dziękuję jeszcze raz za wnikliwe spojrzenie na wiersz.

"diabloniebiański charkot"???

tak, Morifimerze, tak. Syreny tak śpiewają - niby to piękne, lecz długie słuchanie Syren, może stać się "charkotem" . A diabloniebiańki, bo tak każe im zew i diabelski i niebiański. Są podstępne. Jak zareagował Odys ze swoimi towarzyszami i i diabelskich nut oraz niebem, bo inaczej pomarli by wszyscy ale umieli poradzili.   Jak to mówią "pomiędzy rozkoszą a cierpiącą duszą"