Zycie

Zycie to smutek zycie to zal

Nieublagalnie wciaz pedzi w dal

Tak malo w nim radosci wiecej cierpienia

Zycie czemu nic sie w tobie nie zmienia

A ja się zastanawiałem: Kim jest ta Zyta, której dedykowany jest wiersz? :)

Pozdrawiam serdecznie :)

Wiersz taki zwyczajny, choć jest jednym wielkim pytaniem retorycznym. To ciekawe, że zadawanym od tysięcy lat. Mam tylko małe ale - nie stosujesz znaków diakrytycznych, np. "zycie" - życie - tak jest poprawnie. Twoje pisanie, w tym przypadku, przypomina smsowanie. 

I trochę za dużo roztkliwiania się nad cudem, jakim jest życie. 

Mamy szczęście, że żyjemy, nie powinniśmy narzekać na śmierć, wiele osób nie umrze, bo nigdy się nie narodzi. Jest taka fraszka Sztaudyngera "życie jest bardzo niezdrowe, kto żyje, ten umiera." Jeśli uraziłam, to przepraszam. J. 

Ostatni wers - nie zgadzam się z nim, ponieważ "wszystko płynie". 

Życie, czemu w tobie nic się nie zmienia? - nie zaburzy rytmu.

A brak polskich liter rzeczywiście nie pozwala zachować powagi przy czytaniu.

Pozdrawiam :)

Witaj - moim skromnym  zdaniem  - prościutki wiersz aż za ...oczywista oczywistość która  

niektórych   dopada.

Ale pisz dalej będziemy  czytać.

                                                                                                                                         pozd.

Osobiście byłbym skłonny wybaczyć brak polskich znaków. Dla mnie po prostu temat jest o tyle ciężki, co wyeksploatowany przez wszelkiego maści pisaczy, że lepiej byłoby chyba dla wiersza gdyby był dedykowany Zycie :)

Trudno nie przyznać Ci racji ale gdybym to ja coś takiego napisała to zjedli by mnie żywcem wszyscy obrońcy i obrończynie.

O tym, że sama nazwa Polski Portal Literacki już do czegoś zobowiązuje też pisałam, dość dawno.

Przeczytałam wpis, głębszych wrażeń nie wywołał ale rozbawił brakiem polskich liter. Wyobraziłam sobie wierszyk deklamowany przez sepleniące dziecko, to wszystko.

Też :) prawda :)

:)

Może już nie dręczmy Autorki. Ona idąc z duchem postępu "puściła" wierszyk z komóreczki, a nie wszyscy potrafią androida namówić do pisania polskich znaków. Co prawda wiersz z rozdziału p.t. co Pan Prezes miał na myśli mówiąc oczywista oczywistość. Ale każdy z nas musiał sobie opowiedzieć, że życie to porąbana historia. chociaż opowiadanie tego tym, co już wiedzą...

To już inne buty.