Niewidzący

Patrzę na świat skąpany w purpurowym blasku
dostrzegam rękę i oko.

Zakrwawiony miecz, niczym błyskawica, przecina rytm
oddech zamiera.

Spójrz w niebo
dosięgnie Cię myśl o niebycie.
Wyciąga ręce ku Tobie coś
czego natury nie pojmiesz.

Potoki krwi płyną ulicami
wsiąkają w ziemię
krzyk cichnie ustępując pola wyjącym wichrom.

Podmuch dosięga głębi Twej duszy
coś w tobie patrzy, jednak nie widzi.

Ślepy wzrok, spowity pulsującą czerwienią
na wieki spętany światem.

Ziemia pochłania, tuli do snu
tworzy iluzję światła.
To co w nas i w niej, nie pasuje
zmiana kreuje żądzę istnienia.

Umysł szybuje na skrzydłach fantazji
miotają nim wiatry sprzeczności.
Kto jest w stanie dostrzec Prawdę
chyba jedynie

Niewidzące oko.

Jarosławie, bardzo przejmujący wiersz. Myślę, że krwawych ludzkich działaniach. B. mną wstrząsnęły wersy. 

"

Przejmujący wiersz, ładnie zmetaforyzowany,

nastrojowy.

Mam wrażenie, że inspirowany prozą Tolkiena.

Pozdrawiam :)

Dla mnie Jarosławie trochę za dużo patosu.

Pozdr