Rymowanka o współczesnych związkach

On nie chce pójść ze mną do łóżka
ja nie chcę być z nim tak na stałe
i tworzy się dziwna wydmuszka
bo każde przy swoim obstaje.

A może to inna historia
kłócimy się tak od stuleci
osobni i smutni na codzień
kolejny rok z rzędu leci.

Czy związki są wtedy gdy ludzie
się w jedno stapiają pragnienie?
Czy może być bliskość z dystansu
gdy trawi Cię lęk przed zbliżeniem.

Dziś czasy takie że nie ma
na wszystko jednej recepty.
Spróbujmy pójść razem do kina.
Myślenie wymaga korekty.

  To wszystko przez te domy z betonu - są  za zimne i ograniczają

                                                                                    pozdrawiam

Miło Andrzeju, że dorzuciłeś coś od siebie.
Dziękuję, 

bb

Piszesz o współczesnych związkach.  Są takie, bo właśnie takie warunki dyktuje rzeczywistość - mało pracy, a jeśli już, to za psie pieniądze, pozwalające ledwo utrzymać się na powierzchni życia - nie mówiąc już o utrzymaniu domu, rodziny. Mam nadzieję jednak, że taki obraz rzeczywistości nie kastruje kobiet z chęci posiadania potomstwa. Bo ta tkwi głęboko w warstwie podkorowej.

A na drugim biegunie tego problemu tkwią przemiany jakie w nas, w naszych wyborach dokonuje współczesna technologia. Kobiety nie chcą się dać zapędzić w wieku 18 lat do pieluch i garów. Chcą na równi z mężczyznami sięgać po te wszystkie nowinki jakie w zawrotnym tempie wysypują się na rynek. Dotykasz tych zjawisk, ale nie rolą poety jest wypisywanie recept.
Pod lekką i zwiewną skorupką narracji kryją się problemy, z którymi ludzkość będzie musiała się mierzyć coraz poważniej i to w nieodległej przyszłości. Czy nie sądzisz, że niedługo może zaczną chętnym wszczepiać moduły GSM? 

:)))))))))))))))))))))))))))

Wiersz o trudnej relacji damsko- męskiej, podany w miarę lekki sposób.

Pozdr. serdecznie

Wielu ludzi cierpi na tę fobię - lęk przez bliskimi związkami, przed odpowiedzialnością za więzi uczuciowo-rodzinne. Widocznie taki jest znak naszych czasów. Aczkolwiek muszę powiedzieć, że ta choroba dla mnie jest niezrozumiała... Pewnie się wyłamuję ze swojej epoki. ;)))

Ten dystych wybrzmiewa bardzo głęboko.

A cechy współczesnych związków, o których piszesz Beto,

w dużej mierze wynikają z rzeczywistości, o jakiej wspomniał Szarobury,

ale ta rzeczywistość ostatnio zaczyna się zmieniać, co widać po wzmożonej dzietności.

Ja jednak należę raczej do tych "wykastrowanych", więc mnie się to zbytnio nie podoba.

Ale to tylko taka dygresja, wracając do wiersza, problemy, o których piszesz,

myślę, że niestety będą się potęgować i to z przyczyn w dużej mierze od nas niezależnych,

postępu technologicznego i gospodarczego nikt nie będzie powstrzymywał,

a "ułatwienia życiowe" coraz częściej będą sprawiać,

że relacje pomiędzy ludźmi staną się jałowe. 

Pozdrawiam serdecznie :)

Mało pracy jest mniejszym problemem niż samodzielność i niezależność kobiet. Oby "Seksmisja" nie była prorocza...

Już to robią. A czy nie gorsze są sztuczne piersi i dęte usta? 

Kocie, 
opisuję wycinek. Nie wiem, dokąd zmiany zmierzają. I jak się do nich człowiek dopasuje, wraz z podziałem na płcie obie...
Jestem jednak pewna, że w przyrodzie nic nie ginie. A jak zginie, to wypłynie. Choćby co innego. Podobno na tym życie polega. ;D

Pozdrawiam ciepło, 

bb

Annie_M

to miło, że mnie czytasz i jeszcze masz siłę na wpisy :D 

Dziękuję, 

bb

Oxyvio, 

a ja myślę sobie (wprost za socjologami ;), że życie prowadzi instynkt przetrwania. Tyle, że w społeczeństwach zamożnych nie ma o co walczyć na zewnątrz (jeszcze wyższy komfort życia?), więc walka się toczy od środka (samotność, depresje). 
Jeśli  Ciebie nie dotyczy to wspaniale. Przekazuj wzorzec dalej. Może nauczysz inne pokolenia tej umiejętności - bycia razem. 

Pozdrawiam 

bb

Zmieniła się forma relacji młodego pokolenia. Klikają. Klikają ze sobą. Mają inaczej. Inaczej się zachowują. Zastanawiam się czy oceniać inność. W porównaniu z naszymi doświadczeniami to bez sensu, bo to różne światy. Dla każdego jego i automatyczny.
Nie zmiana jest ważna, tylko jak oni sobie z nią poradzą. Tylko czy oni czują zmianę, skoro w niej tkwią? A jak będzie źle, to znajdą sposób, jak pokolenia przed nami. Instynkt przetrwania. 

Ciepło ściskam Deonix_ i dziękuję za czytanie, 

bb

Martwe twarze, z mimiką zabitą przez botoks, nienaturalnie sterczący biust z bliznami od skalpela (może powinni opatentować ładowanie silikonu laparoskopowo?). nienaturalnie powiększone dolne wargi z olbrzymim krążkiem, wyciągane do granic niepodobieństwa szyje, stopki pętane od małego, aby nie urosły, makabrycznie rozciągnięte uszy.... to tylko mody na to co jest absolutem piękna, ingerujące w pokrowiec jaki natura na nas narzuciła, a moduł GSM wszczepiony do mózgu? To już ingerencja w nasze ja, w nasze dusze. Co prawda wtedy nie udowodniłoby się np. ściągania, na wszystko błyskawicznie wujek Google podawałby odpowiedź, bylibyśmy ze wszystkimi w nieustającym kontakcie. Może stworzylibyśmy społeczności na wzór mrówek czy pszczół?  Warunki życia do tej pory rzutowały na nasze ciała, ale teraz dokonują się w nas rewolucyjne zmiany mentalne i psychiczne. Może jesteśmy w przededniu narodzin zupełnie nowego CZŁOWIEKA? Bytu, któremu lekarz nie zaleci pigułek na przeczyszczenie, a wymianę czipa, na nowszy, rewelacyjny model?

W latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia rozczytywałem się w powieściach Stanisława Lema, czołowego polskiego futurologa. Solaris, Bajki Robotów, Dzienniki Gwiazdowe, Niezwyciężony, Przygody Pilota Pirxa - to wszystko działo się teraz, w czasach, w których żyjemy - nie przewidział takiego drobiazgu jak wynalezienie mikroprocesora - który zrewolucjonizował zestaw naszych narzędzi do odbierania i kształtowania rzeczywistości i pchnął cywilizację w zupełnie innym kierunku. Nie polecieliśmy i nie polecimy zbyt prędko do gwiazd.

Nie polecieliśmy... bo może mamy ciekawsze zabawki na swoim podwórku?

Nie będę ciągnąć wątku „mody” bo  mnie irytuje zabieganie o względy, katując ciało. Mężczyźni mają mniej doświadczeń w tym względzie; prócz walk o kobiety, które pewnie też bolały ;D.

bb

Nie polecieliśmy bo nas nie stać na rakietę w każdym ogródku. W tamtych siermiężnych czasach PRL-u, samochód w każdej rodzinie był już niesamowitą utopią. :)

Ach, ja nie wiem, czy umiem być razem! Tego się chyba nigdy nie wie, tego chyba się człowiek ciągle uczy aż do śmierci.

Ja tylko wiem, że mniej się boję miłości w związku niż jej potrzebuję. :)

Serdeczności.

Aha, a co do walki o przetrwanie, w społeczeństwach zamożnych ona też istnieje. Jak najbardziej. To właśnie niespełnienie najważniejszych potrzeb człowieka powoduje depresje i inne choroby, nie tylko psychiczne, ale też np. wrzody żołądka, udar mózgu, zawał, raka... Nasze życie nie jest mniej zagrożone niż bywało w czasach pierwotnych, a tylko nieco inne są nasze zagrożenia, może nieco gorzej widoczne i definiowalne.

Pozwoliłam sobie do wierszyka dodać ilustrację. Pasuje?

bb

Owszem, pasuje. Ta zdziwiona i przerażona mina kobiety...