Tytanomachia

tyle ile z drzewa spada uschły liść
ile ołowiana kula tudzież... serce
tyle samo spadał pewnie każdy z nich
po kolej strącany - ni sekundy więcej

stwierdzi galileusz gdzieś ze szczytu wieży
lekko pochylonej, w pokucie za siebie
każdy anioł w piekło w dół tak samo leci
jak rzucony krzyżyk na drogę - na szczęście

ile jest w tym wszystkim zbędnego spadania
niepotrzebnej drogi i jak wiele czasu
aby zejść po schodach z ostatniego zdania

że to już na zawsze, ale w gęstej trawie
wszystko się odnajdzie, nic w świecie nie ginie
źdźbło źdźbłu opowiada o tej przykrej sprawie

Czyta się na głos strasznie, ale coś w tym tekście jest.

                                       Pozdrawiam kkk

Bardzo mi się podoba ten Twój sonet, Adolfie. Czuć wprawną rękę, a nie czuć wysiłku. Płynie się z melodią, którą uchwyciłeś w słowa. Pozdrawiam