wczoraj

i tańczyłam wczoraj
naga od złudzeń
w blasku chmur
i strumieniach żalu
wirowałam natchniona
stęskniona, mroczna
księżniczka na balu
błyszczałam zdumieniem
zmęczniem
westchnieniem
na przyszłość zerkając
przez powieki złamane
i tańczyłam wczoraj
bo było mi grane
 

Witaj Natalko - powiem tak - byłem czytałem - bez zachwytu się odbyło -  ale to nic 

nie przejmuj się starym pierdołom - pisz bo widać w oddali światełko -  nie gaś go

pochopnie -  czas najlepszym nauczycielem  zwłaszcza gdy się czyta innych.

                                                                                                                     Udanego dnia ci życzę

Zastanawiam się, czy nie lepiej założyć sobie bloga zamiast publikować tutaj. Niektórym wydaje się, że ten portal jest piedestałem wzniesionym do wyeksponowania ich własnej wielkości i głębi. Nie mają świadomości, że ludzkość od początku swojego istnienia jest grą zespołową. Tego masz prawo nie pamiętać, ale największy i najsprytniejszy nawet heros nie był w stanie zapędzić mamuta nad przepaść i tak go wystraszyć, że rzucał się w nią. Oni istnieli tylko w mitach. Trzonkiem miotły porządkowali stajnię Augiasza.
Dlatego kierując zespołami ludzkimi zawsze stawiałem na umiejętność działania w grupie, ponad nieprzeciętne indywidualne talenty. Na blogu nie będzie wątpliwości kto tu jest największym poetą. I dlatego nie powiem Tobie, co myślę o tym Twoim napisaniu tutaj, bo Ciebie nie interesuje to, co widzą i malują inni.

I nie zapraszam Ciebie, wbrew pozorom, do czytania choćby mnie, bo żyjemy w dwóch bardzo różnych światach, nie mających wspólnych zbiorów.