półszepty z powtórzeniami

dajesz mi więcej niż mógłbym zamarzyć 
powtarza echo po zakątkach 
paletą spleceń świt maluje barwy 
nie tylko słońce iskry wzroku włącza 
bo kiedy stąpasz bosymi po rosie 
to się uśmiecha wszystko czego dotkniesz 

z niedowierzaniem przyjmujesz słowa 
polemizuje oblicze w lustrze 
na nic umizgi nie przestanę wołać 
i wbrew obiekcjom chcę się w tezie uprzeć 
bo jak nie głosić ubranych w uczucia 
odkąd tan z łukiem w pobliżu nas usiadł 

prozaicznymi potrafisz zabawić 
za ręce ciszę dość często trzymamy 
codzienny spacer rozmowami krasi 
dajesz mi więcej niż mógłbym zamarzyć 
do głosu mantry przyzwyczaj się proszę 
kiedy przemawia posiwiałym włosem

Witaj Leszku -  ciepły wiersz  widać wszystko wyraźnie -  przekonał mnie więc  

polubiłem go .

 Kopę lat minęło jak tu występowałeś -  ale dobrze że wracasz.

                                                                                                                                                 pozd.                                                            

Docenić partnera. To niby proste a tak nieoczywiste. Pewnie w tym tkwi dojrzałe uczucie. 

Dobrze, że ten tekst napisałeś.

Pozdrawiam

bb

Ponieważ czasu mam niewiele przed podróżą, z której wrócę za tydzień, to tylko ślicznie podziękuję za oba przychylne komentarze. :)

Narracja w moim ulubionym stylu i piękna puenta. pozdrawiam i bon voyage

Dziękuję bardzo za ten piękny wpis, który dopiero teraz dostrzegłem, za co przepraszam. Pozdrawiam Leszek