Jesień

I znowu do nas przyszłaś niezaproszona

i jak zawsze z coraz to krótszymi dniami

żółtawa  brunatna nierzadko czerwona

a bardzo chcesz pomieszkać razem tu z nami

popatrz  wszystko na twój widok  posmutniało

gwiazdy pochowały się za czarne chmury

a przecież nic złego się teraz nie stało

poranek obleczony  w kir szarobury

liście spadają narodzone w czas wiosny

na ziemi pod stopami jeszcze szeleszczą

już umilkł skrzydlatych chórów śpiew radosny

ptasie  matki w gniazdach młodych też nie pieszczą

zimny wiatr wieje prosto w oczy stęsknione

za obrazem jasnego bezchmurnego nieba

łąk bogatych w wysokie trawy zielone

i słońca gorącego jak bochen chleba

na alejkach odbijają się  kałuże

to w nich liście ostatnie wydają tchnienie

na pajęczyny niciach przyszłość  dziś wróżę

by po smutkach nie zostało choć wspomnienie