Z cyklu Proste Bajki - Perełka

Mam ja suczkę, Perełkę, znajdę podrzuconą,

człowiek (co brzmi dumnie) na asfalt ja rzucił,

śmieszna, mała pokraka, nóżki wykrzywione,

jej Pan i Władca o ogon ją skrócił

Wziąłem, przygarnąłem, miskę z wodą dałem

(może ja nie tyle, ile moja żona),

pies na to nie zważał, swym serduszkiem małym

oboje nas pokochał. Ta psina szalona

na krok nas nie odstąpi, uparcie pilnuje,

z nami dzień cały, w sypialni do rana.

Każdego, kto podejdzie odważnie obszczekuje,

pokraka prześliczna, brzydula kochana.

Historia jak inne. Prawdziwa, nie zmyślona.

I cóz z niej wynika? To proste, mój Boże:

Jeśli miła i dobra, uczuciem przepełniona,

największa brzydula kochana być może.

----------------------------------

ps Perełka już niestety nie żyje

No tak, jamniki z tym obszczekiwaniem wszystkich są straszne. Myślałem po tytule, że bajka perełka, a to tylko pchlarz (wybacz kotu takie pogardliwe nazywanie psiej nacji). No i jednak wyszła Tobie podwójna perełka. Super wiersz. Z przyjemnością :)