Kwiaciarka

Weszła cicho raz kolejny
 - kto by zliczył ile razy
przychodziła by popatrzeć  
na tworzone wciąż obrazy.

Wyszukanych słów naręcza
układały się w elegie
 fraszki, hymny, poematy
 drżące czułą nutą rzewnie.

I gdy znowu stała patrząc
w zadumieniu i rozterce
- bo też przecież  potrafiła
w   słów bukiety wplatać serce,

zostawiła małą wiązkę
polnych wersów uzbieranych
na pobliskiej świeżej łące
pełnej maków i dziewanny.

I choć świeżość jej bukietu
nie budziła wątpliwości
nie pdobał się  nikomu
zwykły wiecheć z kwiatów prostych.

Nie ulega wątpliwości,
że aromat łąk tych kwietnych
może nawet i odurzyć
do zapachu nienawykłych.

Cóż, że braknie w nich szlachetnych
specjalnie  wyhodowanych
na okazję i dla gości
wysoko edukowanych

słów, co w sumie swym wyglądem
są zbliżone ideałom
ale tylko  być podobnym
do najlepszych  to zbyt mało.

Zbierając te polne, proste
cieszy się, że są prawdziwe
przyprawią o zawrót głowy
choć są  niezbyt urodziwe.

D.d. Czytanko,

śliczny wierszyk, niemal szkolny i do polubienia, mimo że miejscami wkrada się arytmia. Ty już najlepiej wiesz, w których momentach; a ja z kolei wiem, że czasem tak wychodzi :)

Pozdrawiam ciepło :)

s

Wiem... wiem, że czasem tak wychodzi :)

I nie będę kłamać, tym razem nie była zamierzona.

Cieszę się, że zajrzałeś  - dziękuję :)

Marcin_Krzysica

Dziękuję za czytanie i lubienie :)

Pozdrawiam :)

Witaj Bożenko - no i spoko jak mawia młodzież -  wiersz udany.

                                                                                                                                                         Ciepełka życzę

Dziękuję Waldku :)

Miłego dnia :)