Rozterki emigranta

Te nocne dźwięki
to świerszczogranie
ten wiatr co niesie czarną maź na grzbiecie
tuż nad tą trawą co się grzecznie kłania
nie mojej ziemi
w nie moim świecie
oddam to wszystko
za kawałek wierzby
za mchu miękkość rankiem
za spacer nad Liwcem
za krakowski księżyc
w kraju co beze mnie
już dłużej nie chce...

Znów ładnie.

Trochę uwierało mnie na początku te, to, ten ale rozumiem to jako zabieg mający wzmocnić
nie tamte dźwięki, odgłosy świerszczy, wiatr...
i tym bardziej podoba mi się taka ekspansja emocji w obrębie wiersza.  

Pozdrawiam.

Bo ja TO wszystko wtedy obserwowałem na bieżąco. I słuchałem. Może dlatego.
Taka bezpośrednia relacja z późnowieczornej rozterki. :)

P.S. Dziękuję. :)

Ogólnie ładny wiersz, nostalgiczny i z wdziękiem.

Ale nie pasuje mi to zakończenie:

w kraju co beze mnie
już dłużej nie chce...

Czego ten kraj dłużej nie chce bez Peela? ;)

To chyba raczej Peel nie chce być dłużej bez tego kraju?

No właśnie. MIało być przewrotnie, a wyszło tak, że się pani Oxyvii nie podoba. .:)
Jak żyć? :)

Może nie trzeba wszystkiego oddawać, żeby kupić bilet powrotny do domu.

Podoba mi się Twój wiersz :)

Ale nie wyszło przewrotnie, tylko niegramotnie. ;)))