Staropolski prawie erotyk

A kimżesz jest ta dama w adamaszkowej sukni,
spod której czepca warkocz wystaje szczerozłoty?
I czym tłumaczyć bezmiar tulących damę włóknin,
co cieszyć się nie dają pięknością tej istoty?

I jakże w jej spojrzeniu nie dostrzec ożywienia,
gdym wargę gryzł tak mocno aż krew nabrzmiała szczodra?
A myśl, co nie chce uciec od oczu mych błądzenia,
pod adamaszkiem koi jej rozedrgane biodra.

Kiegdy jej oczu modrość wyjrzała spod rańtucha,
a nozdrza jednym wdechem uniosły w górę piersi,
wartołbem wnet się stałem, nie było już eunucha,
bo nawet my, kastraci, bywamy ochotniejsi.

Czym że jest wartołeb rzeczony, bo w słownikach wszelakich szukawszy zaspokoić ciekawości mojej  nie zdołałam. ;)

Trąci myszką ale mnie się podoba :)

Wartołeb - człowiek lekkomyślny, postrzelony; człowiek nikczemny, bezwartościowy. :)
Źródło: 

Takiego słownika nie znalazłam a przecież od niego powinnam była zacząć :) 

Dzięki  za link :)

Sympatyczna zabawa rozciągająca horyzonty języka, ( a przydawa on się nawet w temacie owym)

bo czegóż nie może zdrowa dziewucha

wykrzesać nawet z oszusta eunucha

Uha, ha po staropolsku