Złodziej uśmiechów

Wiersz na poprawienie humoru

złodziej uśmiechów stał na deptaku

miał poważną minę

w ręku trzymał worek drugą na 

katarynce grał 

wywołując uśmiechy  które 

ukradkiem kradł

zostawiając śmiejącym  posmutniałą

twarz po której spływały łzy

całe  zajście zauważył wiatr

zawiał więc poważnie

tak że złodziej zbladł - złapał się 

za serce ręką w ktorej

worek z uśmiechami miał - gdy

poczuły luz uciekły

powróciły do twarzy dla których

specjalnie wesoło grał

lecz w tej bajce przechytrzył

go wiatr

złodziej zbladł - złapał się 

za serce ręką w której

 miał worek z uśmiechami

(...)

całe zajście zauważył wiatr

Tak bym to widziała, Waldku.

Serdeczności

Witam cię Alicjo serdecznie - wiem pośpieszyłem się dlatego tak wyszło  - ale

już poprawiam - miło że zajrzałaś - wielkie dziękuje.

                                                                                                 Bajkowego wieczoru życzę 

Bardzo pozytywnie, tylko ostatni wers mi nie pasuje :

"lecz w tej bajce przechytrzył go wiatr" - moim zdaniem nie wynika bezpośrednio z poprzedniej zwrotki. Nieśmiało proponuję wycięcie wersu lub sformułowanie go inaczej, bez spójnika "lecz".

" I tak w bajce przechytrzył go wiatr."

I dobrze, bo uśmiech to zawsze cenna rzecz, a Twój wierszyk ten uśmiech wywołuje . :)

Najlepszego :)

AD

Witaj Entchant - dziękuje za bycie - zawsze miłe - myślę co z tym o czym wspomniałeś zrobić.

                                                                                                                                                             pozd.

Witaj   -  JADer - dzięki za przeczytanie tej skromnej bajki.

                                                                                                      pozd.

Złodziej uśmiechów  na deptaku stał

i miał poważną minę.

W jednym ręku  duży  worek  miał

a drugą  grał na katarynie.

Wywołując uśmiechy,  które cichcem  kradł

zostawiał śmiejącym smutną minę.

Całe  zajście widział wiatr więc zawiał  tak,

że złodziej  zbladł

i łapiąc się za serce

upuścił wór a uśmiechów sznur

powrócił na swoje miejsce.

no i dobrze mu tak, że przechytrzył go wiatr ;)

Jak zwykle przekładam z Waldemarowego Talarowego na mój czytaczowy, ale  mam nadzieję, że nie masz  mi tego za złe :)

Pozdrawiam ciepło :)

Witaj Bożenko -  cieszą mnie twe odwiedziny - fajnie że się zabawiasz wierszem poświęcasz mu czas.

Twoja wersja ciekawa -  pomyśle co wykorzystać.

Jeszcze raz dziękuje.

                                                                                                                                                      Udanego dnia życzę