Do mety

Na betonowych pustyniach ziemi

ponure snują się wciąż szkielety,

twarze wychudłe, szare berety,

słowo na ustach złością się pieni.

Po niezliczonych ziemi bezdrożach

smętne człowiecze kłębią się zwłoki,

oczy zapadłe, niepewne kroki,

szyje rozpaczy więzi obroża.

Na zadeptanej ziemskiej pustyni

ci nie przyjęci, ci odrzuceni,

ludzkie odpady, durnie, kretyni

pełzną do mety życiem zgarbieni,

rozdeptywani ze śmiechem szczerym

przez rozpędzonych królów kariery

Czyżby sonet w klimacie Charles Baudelaire. Czuję Kwiaty zła.

pozdrawiam

Witaj  -  czytam i myślę z jakim rejonem się utożsamić - i wyobraża sobie  

że wyszło na pustynie - takie mam odczucie czytając  o tych szkieletach 

zmęczonych wiatrem twarzach - ale to tylko moje ale...

Ogólnie to trudny wiersz taki na pograniczu grozy.

Jednym słowem nie nudziłem się.

                                                                                                             Pomyślnego dnia ci życzę                                                                       

Betonowe pustynie to dla mnie miasta, zespoły miast, tzw konurbacje, szczególnie ich dzielnice nędzy, są wszędzie.

Dzięki za wizytę i pochylenie się nad wierszem.

Pozdrawiam

AD