Wzrok rozpaczliwie jeszcze wciąż do góry,

reszta w otchłani, gdzie w tańcu szalonym,

w dzikim rytuale szare ludzkie szczury

gonią bezustannie swe własne ogony.

Głowa wciąż w górze ,lecz  mdłe  opary

słodką podłością wieszczą podniecenie

niosąc zawiści rozkoszne  koszmary,

jakże przyjemne rozbudzają drżenie

Cały się nurzam,  opary wdycham,

niech podniecenia wstrząsną mną dreszcze,

zazdrość i zawiść, podłość i pycha,

a ja w zachwycie! Jeszcze, no jeszcze !

Wyzbyty śmiesznych moralnych sznurów

pędzę na czele wyścigu szczurów.

By wyraźniej był

sonet

widoczny

rozsuń

proszę

ostatnii sześciowers ;)

Pozdrawiam :)

Andrzeju, czy ten sonet także  ma wcześniejszą datę urodzenia? Pewnie wiesz dlaczego pytam :)

Pozdrawiam ciepło  :)

tak mnie załamałeś  że:

olśnienie nagłe i już w miejscu stoję

cisza aż dudni świat się nie zawalił

zdumienie wokół w oczach niepokoje

płyną sekundy podnieśli wrzask mali

ja  z głową w górze ciągle nieruchomo

rośnie napięcie  głosy buntu słychać

tężeje wciąż szmer już chcą brać na stronę

walę ręką w stół „sukinsyny cisza”

od teraz spoko nikt nie zapie…la

podłość i pycha już lądują w koszu

kto się nie zmieni niech odejdzie zaraz

stwórzmy drużynę z doborowych osób

aby po świecie  rozeszło się echem

już nie ma szczurów każdy z nas człowiekiem

:)

Rozsunąłem ;)

A wiersz faktycznie z grupy "brulionowych", wklejony nieco z przekory, jako jeden z nielicznych "niesatyrycznych".

Panie Jacku, dał  Pan bardzo zgrabną odpowiedź na mój wierszyk, ale czy jest Pan pewien,  że tych szczurów już nie ma?

Dziękuję wszystkim za zatrzymanie się przy moim wierszyku. :)

AD

bardziej   przemawia  ...  głosy  buntu  słyszę  ... " sukinsyny  ciszej"!

Są, są, Ale najważniejsza zabawa rymami

Pozdrawiam

wiem - tekst napisany w tzw błysku jako antyteza  teraz bym wiele poprawił wyostrzył emocje itd

dzięki

Pozdrawiam