Forteca

Forteca

Zabrałam Cię w rejs po moim życiu

na zwiedzanie mieszkań, miejsc i wydarzeń

zdradziłam Ci ból swojego istnienia

dałam mapę skarbów i pchnęłam

w kierunku moich ust

Zdjęłam ubranie, pokazałam Ci każdą bliznę

poprowadziłam dłoń twą

do zwieńczenia mych niedoskonałości

naga stałam, bez tarcz i kolczug żelaznych

bezbronna, naiwna, bezwstydna

Rozchyliłam przed Tobą swój umysł

wprowadziłam w dziewicze pragnienia

przyjęłam ból rozłąki i spełnienie powrotu

a wtedy patrzyłam Ci w oczy

a wtedy patrzyłam w Twe serce

Nieśmiało dotknęłam i Ciebie

twych murów i drutów kolczastych

zwabiona obietnicami, słodkimi, pustymi słowami

I przytuliłam Twe ciernie do serca

ukrywając strumienie posoki

i trwałam z uśmiechem na twarzy

całując Twe usta gorące

Nie sforsowałam fortecy

oddałam Ci życie i siebie

spuściłeś swój most zwodzony

gdy upadłam już martwa na ziemię

Pierwsza moja uwaga: lubię odstępy,

nie lubię czytać ciągiem,

wzrok mi się męczy :)

I ciężej się interpretuje ;)

Poza tym tekst w niektórych miejscach zbyt rozlazły, traci na rytmice.

Ale to może przez to, że szybko czytałam (z powodu ciągłości tekstu) ;)

Nie potrafię Ci w tej chwili nic zasugerować.

Ale mogę powiedzieć, że znam ten styl, ten klimat i może nawet niekiedy go utrzymuję w swoich wierszach.

Dawno temu pisałam bardzo podobnie do Ciebie :)

Pozdrawiam serdecznie ;)

Ech... dajesz serce na talerzu, a  ten ktoś mówi:

Pfff... tylko tyle?

Moja droga, oszczędniej na przyszłość.

Pozdrawiam :)

naiwności dziewczęce

oddałam wszystko a i tak było za mało :)

Pozdrawiam

Zastanawiałam się nad odstępami, ale jakoś ciężko mi było logicznie podzielić ten wiersz na zwrotki.

Rozlazłość? :D Daj proszę znać w których miejscach - przeanalizowałabym te momenty.

Jeśli mowa o stylu, to była o nim mowa w sensie pozytywnym czy raczej negatywnym? :) Każda uwaga jest dla mnie cenna.

Myślisz, że powinien być krótszy czy interpretujesz ten wiesz jako moje własne doświadczenie? Zainspirowałam się opowiadaniem Oscara Wide "Słowik i Róża". :)

Nie, nie krótszy :)

Miałam raczej na myśli,

że Peel  za dużo siebie dał, otworzył  serce i niewiele

w zamian dostał,

pozdrawiam :)

Co do spraw technicznych większość została tu już wskazana i  wytłumaczona,

więc nie będę się powtarzać ;)

Dodam tylko, że odstępy zrobiłabym tak co 4 wersy ;)

A jeśli chodzi o styl, 

to po pierwsze: tematyka jaką poruszasz jest zbliżona do tej,

którą ja ukazuję w swoich utworach.

Po drugie, też kiedyś rozbierałam postać mówiącą w wierszu do rosołu przed czytelnikiem

nie wzbudzając tym specjalnych efektów, a jedynie wyładowując swoje emocje.

Dziś, z różnych powodów, wstyd by mi było opublikować te utwory

(choć pewnie znajdą się tacy, co powiedzą, że te,

które opublikowałam teraz też się do upublicznienia nie nadają).

Stąd przyznam, że podziwiam Twoją odwagę ;)

Pozdrawiam serdecznie ;)

Hmm, szkoda, że nie wzbudza żadnych emocji. Pozostaje mi się tylko zastanowić nad zastosowanymi środkami, aby w przyszłości uzyskać pożądany efekt. Ale zastanawiam się właśnie nad odbiorem utworu, przecież i "nagość" (psychiczna/fizyczna) może stać się epicentrum emocjonalnym wiersza. Wydaje mi się, że poezja powinna poruszać różną tematykę, nie tylko tą całkiem poprawną, skupioną na moralności, ale i tą kontrowersyjną (ludzie piszą przecież erotyki), dlatego nie widzę powodu do wstydu. Odwaga? Chyba każdy poeta (doświadczony czy początkujący) musi ją mieć. W moim odczuciu to właśnie poprzez nasze utwory "obnażamy" nasze wnętrza - a to chyba najśmielszy rodzaj golizny, niezależnie od tematu ;)

Ok. Za dużo czasowników, do zaimków już wiem, że mam niebezpieczną słabość, dopełniaczówki? - faktycznie nie zwróciłam uwagi... Naiwny, infantylny? Wygląda na to, że bardzo nieudany. Rozumiem Pani zniesmaczenie. Chciałam podjąć wątek młodzieńczej naiwności, niestety dużo pracy przede mną. Nie wiem czy będę zażenowana, to moje pierwsze kroki w świecie poezji. Żaden człowiek przecież nie stanął na własnych nogach zaraz po urodzeniu ;) Uprzejmie dziękuję za cenne wskazówki. Postaram się je zastosować.

Dominika, ja się z Tobą zgodzę co do "golizny"

wszelakiej, ale mój wstyd dotyczy nie tyle samej tematyki,

co sposobu pisania, z szacunku do czytelnika nie udostępniam swoich dawnych utworów ;)

A odwagę podziwiam, bo ja będąc na tym etapie pisałam wyłącznie do szuflady

i przez to też długo mi zeszło, by się czegokolwiek nauczyć :)

Pozdrawiam ;)

Auć, zabolało. Ale oczywiście rozumiem. Chwilowo jest jak jest. Choć jeden utwór zebrał nawet pozytywne opinie, więc może jeszcze nie wszystko stracone ;) Stokrotne dzięki za wszystkie uwagi :)

Spokojnie,

wszystko w swoim czasie ;)

Polecam jeszcze na przyszłość poprzyglądać się dokładnie swoim utworom

przed publikacją, poczytać parę razy na głos. To dużo daje.

Jeszcze raz pozdrawiam i dobrej nocy ;)

Dodam dla jasności, bo chyba mnie nie zrozumiałaś:

Jestem przekonana, że jeśli po latach wrócisz do tego utworu, będziesz zażenowana.

Zażenowana poziomem, nie jak to określiłaś, golizną.

Pisze się o wszystkim...o namiętności, o wojnie w jej odrażającej wersji, o brzydocie...ale trzeba o tym umieć pisać.

A żeby umieć, trzeba dużo czytać, bardzo dużo i wyciągać z tej wiedzy wnioski dla siebie.

Jasne, nikt ot, tak z marszu nie potrafi wielu rzeczy, ale do literatury / aby pisać/ trzeba mieć tzw iskrę Bożą...bez tego nic się nie da zrobić.

Powodzenia.

Tak, zrozumiałam. Golizna odnosiła się do komentarza Deonix_, wiem, że Pani chodziło o jakość wiersza. Jednak mam do tego dosyć spory dystans i po prostu akceptuję fakt, że patrząc wstecz nie zobaczę nic, nad czym będzie się można zachwycać.