Zwątpiłam

Upadłszy na kolana,
Z ręką na piersi
Czy wciąż jesteś moim Bogiem

Wątpię

Pokuta nieprzerwana 
Zatacza kręgi
Dekalog leży odłogiem

Szkoda

Bagienny odór wciąga
Zmienia myślenie
Wiesz zbyt często tam przychodzę

Szukam

Ono Ci tak urąga
Swoim istnieniem
Zostawiasz je ku przestrodze

Pytam

Lecz Ty nie odpowiadasz
Ja tak chcę wiedzieć

Czekam
 

(*Gdzie ta miłosierna twarz?

Gdzie jej ludzka część?

Oślepłam...?)

*ta zwrotka opcjonalnie. Nie wiem , co powinnam zrobić, zostawić ją, ze świadomością, że wyraźnie odstaje od reszty i, że robi wiersz przegadanym, ale za to utrzymuje rytm i formę, czy raczej usunąć bez skrupułów? 

Jeśli pokuta w dodatku nieprzerwana to dlaczego dekalog leży odłogiem? To raczej przyczyna a nie skutek, więc napisałabym:

Pokuta nieprzerwanie zatacza kręgi

Dekalog leżał odłogiem

Ale skoro "Zwątpiłam" w tytule to skąd ta pokuta zataczająca kręgi?

No dobrze... załóżmy że wątpisz ale nadal wierzysz.

To mi  nie pasuje mi do przekazu wcale. Pytasz, szukasz, czekasz.... nie widzę tu miejsca na tłumaczenie dlaczego zwątpiłaś - ale to nadal moje widzenie tego co napisałaś.

Co prawda pytałaś o dwa ostatnie wersy, ale pokusiłam się o przeróbkę całości z tym, że to moja interpretacja tego co napisałaś i niekoniecznie będzie tym co chciałaś przekazać. Dlatego radziłabym ci zawsze  bardzo dokładnie przemyśleć co chcesz przekazać a potem ubierać myśli w słowa.

A jeśli poniosła cię wena to zrób to samo - dokładnie przemyśl co chciałaś powiedzieć, potem przyjrzyj się temu co napisałaś, wyrzuć zbędne słowa i to chyba będzie to :)

Upadłszy na kolana z ręką na piersi...
Czy wciąż jesteś moim Bogiem?

Wątpię

Pokuta nieprzerwanie zatacza kręgi
Dekalog leżał odłogiem...

Szukam

Ono Ci tak urąga swoim istnieniem
Zostawiasz je ku przestrodze

Pytam

Ty nie odpowiadasz

Tak bardzo chcę wiedzieć

Czekam
 

Gdzie ta miłosierna twarz?

Gdzie jej ludzkie oblicze?

Oślepłam...?

Przepraszam... chciałam dobrze, mam nadzieję, że nie wyszło jak zwykle :)

Co do ostatniej zwrotki właśnie ją bym zostawiła,

ładnie spina w klamrę,

reszta jest bardziej dyskusyjna.

Ta pokuta kontrastuje z odłożonym dekalogiem,

nie wiem, czy to celowa antyteza, czy może pisząc

o pokucie masz na myśli po prostu cierpienie,

w dodatku niezasłużone.

Bagienny odór rozumiem jako grzech, peelka dostrzega zło,

ma jego świadomość, ale jest od niego uzależniona, być może dlatego, że sprawia jej ono przyjemność.

Następnie peelka pyta, dlaczego Bóg pozwala na istnienie zła i nie otrzymuje odpowiedzi.

Choć domyśla się, że dopuszczanie zła i cierpienia przez Boga ma jakiś cel,

nie potrafi go zrozumieć. Przynajmniej tak to odbieram ;)

Przepraszam, za tę głęboką interpretację, ale łatwiej mi coś wyłuszczyć, jak sobie przetłumaczę ;)

W pierwszej zwrotce, w trzecim wersie dodałabym może "zastanawiam się",

przed tym pytaniem i rozstrzeliła nieco wersy.

I nad tą wspomnianą pokutą można by się jeszcze zastanowić :)

Oczywiście nie musisz brać tego wszystkiego pod uwagę, to Twój wiersz i Ty decydujesz ;)

Mam nadzieję, że nie masz mi za złe tych uwag i pisaniny ;)

Pozdrawiam gorąco ;)

Jest mi przyjemnie, że pokusiła się Pani o tak głęboką interpretację. Z tą pokutą to tak chyba miało być, bo można pokutować i jednocześnie łamać wszystkie przykazania. Co zresztą w katolicyzmie jest bardzo częste.

Zaskoczyło mnie to, że Pani zostawiłaby ostatnią zwrotkę - ja już wstawiłam wiersz gdzieś bez niej, bo stwierdziłam, że jest zbyt banalna.

Za to skorzystam z rady i zostawię ostatnią  zwrotkę. 

A Pani interpretacja jest bardzo bliska mojemu zamysłowi :).

A owszem, niektórzy tak robią, myślą, że jak "odbębnią"

pokutę, to z innymi grzechami lecą na czyste konto ;)

Aż mi głupio, że tego odniesienia do hipokryzji nie dostrzegłam ;)

Ale czy to dotyczy wyłącznie katolicyzmu? Co do tego nie jestem przekonana,

choć nie zamierzam swoich osądów i wynurzeń filozoficznych nikomu narzucać ;)

Cieszę się, że się przydałam ;)

Pozdrawiam serdecznie ;)

Bez zwrotki o bagienku trzecia zdaje się tracić sens. I tak jak napisała Deonix, faktycznie bagno miało być - może nie tyle piekłem, co grzechem - bagno z natury jest do niego podobne - grząskie i przez to niebezpieczne.

Ah, i pomyłam się w ostatniej pierwotnie było (i miało być ostatecznie, :P):

Gdzie ta miłosierna twarz

Gdzie jej ludzka treść

A z tym przemyśleniem, to naprawdę dobra rada, gdyż ja kieruję się bardziej instynktem, a to chyba za mało dla dobrego wiersza.

Dzięki Czytaczu :))

Ach, nie da się lajknąć , jakiś dziwny ten limit, nie pamiętam, żebym dzisiaj 10 razy kliknęła... Nieważne, w każdym razie, jeszcze raz dzięki.

A co do hipokryzji, no tak, ona obecna jest wszędzie, ale w katolicyzmie chyba najbardziej. Nie wiem, czy ten osąd oparty jest na moich doświadczeniach z tą religią, czy jest w tym coś więcej... Ale przykre to wszystko. 

No tak :)

Raczej za mało :)

Pozdrawiam cieplutko :)

ja bym zostawił wiersz nie skończony na ten moment ,nie widzę lepszego wyjścia,kto wie może życie dopisze resztę

Myślę, że nigdy nie ma sensu pisać na siłę. Ale z drugiej strony, kiedy zależy nam bardzo na jakimś wierszu, aż szkoda zostawić go nieukończonym. 

Zrobiłam tak z jednym... No i strasznie to uwiera. Mimo, że minął już rok.