Pożegnanie

Pożegnanie

W pożegnaniu moim pragnę

wniknąć w ciało Twoje

I zanurzyć duszę moją w Twojej

zostać tak na zawsze

Złączyć  jaźnie nasze różne

jednak takie same

w jedną myśl i w jedno słowo

I niech jednym głosem zabrzmią

Wyryć w sercu Twoim imię

Moje zapamiętaj

I w nieśmiertelności zamknij

Tę miłość przeklętą

Jak dla mnie zbyt wiele patosu, przez co robi się trochę ckliwie :)

Nadużywasz zaimków.

Forma zgrabna, płynna, zgrzytów nie ma ;)

Ale tak mi przykro trochę,

że to jeden z pierwszych wierszy i już "Pożegnanie"...

Niemniej pozdrawiam :)

Tak sobie pomyślałem, że na pożegnanie to ja bym chciał wyrwać jej serce, nadgryźć i oddać, zostawiając ślady zębów na zawsze. W "czarnej miłości" pisałem o niebieskiej niezapominajce, ale to inny temat, a poza tym wilcza natura bierze górę... Skierowałaś moje myśli we właściwym kierunku :)

Dzięki.

Kłania się poprawność języka polskiego :)

Właśnie miałam wątpliwości odnośnie "tą" i "tę" i ciągle wyczuwałam tam pewien zgrzyt...Trochę ciężko ocenić swój własny utwór, a co więcej, go poprawić. Zbyt ckliwe? Hmm, takie miało być. I rzeczywiście zbyt wiele zaimków. Deonix_, jakieś propozycje zmiany?

Daj proszę znać co tak bardzo kłuje w oczy (z wyjątkiem wspomnianych już uchybień) ;) Może masz jakieś sugestie odnośnie zmian?

Świetnie, że reagujesz - poprawione ;)

Dziękuję bardzo, podoba mi się nawet Twoja propozycja, ale to rozwiązanie kłóci się jednak z moim pierwotnym zamysłem. Będę szukać nowych rozwiązań :)