Starego Mądrali O Szczęściu Rozmyslanie

Wyznaję grzech mój z młodości

za pustym szczęściem gonitwę

tryumfik nad wrogiem moim

gdy jemu w czymś zaszkodziłem

wyznaję grzech przyjacielu

takie szczęście to ułuda

ty za tamtych chciej wybaczyć

szczęście jest w znoju i trudzie

szczęściem nie jest satysfakcja

że jestem wyżej bliźniego

bo szczęście to brać i dawać

dobro wspólne moje jego

wybaczanie doznanych krzywd

daje ukojenie spokój

rozsupła węzły pamięci

urojenia rozprostuje

szczęścia ogromne i drobne

gdy obiad gotuję wnukom

sercem czułością przyprawiam

radości w ich oczkach czekam

to zaduma moich uczniów

nad młodego życia przędzą

gdy moja postać przykładem

wsparciem tej budowli będzie

Panie pomijałem wcześniej

głębię sokratejskiej myśli

nie zdołałem nie umiałem

głębi życia dookreślić dookreślić

Tenczyn – klasztor, styczeń 2012

Od rana siedzę nad Twoim wierszem i dumam jak się za niego zabrać, z której strony zacząć. Jest trochę moralizatorski, ale nie o tym chciałam.

Pewnie pamiętasz wiersz Tuwima "Lokomotywa"

Stoi na stacji

lokomotywa

ciężka, ogromna

aż pot z niej spływa

tłusta oliwa

stoi i sapie

sapie i dmucha

żar z rozgrzanego

bucha jej brzucha

Przeczytaj go na głos, kilka razy, aż poczujesz rytm.

Wersyfikacja nie tu większego znaczenia, kiedy zapiszę go tak:

Stoi na stacji lokomotywa

ciężka, ogromna aż pot z niej spływa

Rytm jest taki sam.

Zauważ, zazwyczaj jeden początkowy wers lub dwa układają melodię wiersza. To trzeba czuć i słyszeć, czytając wielokrotnie na głos. Jak już go poczułeś, należy tak trzymać do końca. Podziel wyraz na sylaby i wystukuj je.  Regularny odgłos powinien się wciąż powtarzać.

Próbuj zamieniać kolejność słów, to często pomaga.

Może ktoś mi pomoże, może nie potrafię wytłumaczyć należycie, przepraszam Cię za to Zbigniewie.

Pozdrawiam, wytrwałości i cierpliwości życząc :)

Alicja ma rację, ciężko się czyta, trudno się skupić na treści bo wiersz nie płynie.

Pzdr i również życzę wytrwałości w tej trudnej sztuce